Γράμμα στην Άννα: Περί εγωισμού

Γράμμα στην Άννα: Περί εγωισμού

Διάβαζα πάλι ένα κεφάλαιο από το βιβλίο της Βαμβουνάκη «Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα». Η Βαμβουνάκη είναι εκείνη που δεν ήξερες όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο και σου είχα αναφέρει το όνομά της (και κόντεψα να σε δείρω)! Είναι ψυχολόγος και ασχολείται χρόνια με τη ψυχοθεραπεία και την ψυχανάλυση. Ό,τι δικό της κι αν έχω διαβάσει μένω έκπληκτη.! Ο «George Orwell» (Eric Blair) είχε γράψει το κορυφαίο: «Τα καλύτερα βιβλία είναι αυτά που γράφουν τα πράγματα που ήδη ξέρεις». Προφανώς, μας αρέσει να διαβάζουμε αυτά που πιστεύουμε ήδη, αυτά που έχουν συμβεί και σε μας, τα οποία έχουμε συναντήσει και μπορούμε να βιώσουμε τη σκέψη και το πάθος αυτού που τα έχει αποτυπώσει στο χαρτί για χάρη μας. 

Η Βαμβουνάκη στο βιβλίο της έλεγε πως υπάρχουν δύο είδη εγωιστών: το πρώτο αφορά όλους εκείνους που προσπαθούν να προκαλέσουν τη λύπηση των άλλων και το δεύτερο είναι το ακριβώς αντίθετο: όλοι προσπαθούμε να αποδείξουμε αυτό (που πιστεύουμε εμείς) ότι είμαστε ως υπέρτατη απόδειξη –πρώτα απ’ όλα στον εαυτό μας– ότι είμαστε κάτι σημαντικό, από φόβο μήπως είμαστε ένα τίποτα. Νομίζω, όπως συζητούσαμε και τις προάλλες, ότι όλοι έχουμε περάσει και από τα δύο κατά καιρούς. Αλλά και τα δύο προκύπτουν από την ίδια ακατανίκητη μανία μας να «ευτυχήσουμε» και να «πετύχουμε» ενώ δεν έχουμε κατανοήσει ότι πρώτα πρέπει να «συνειδητοποιούμε».

Η Βαμβουνάκη πιστεύει ότι αυτό συμβαίνει γιατί η «μικρή» καρδιά μας δεν αντέχει τα «μεγάλα» (δηλαδή τα ουσιαστικά) πράγματα, ακριβώς γιατί έχει μάθει να είναι μικρή, δηλαδή μίζερη. Άρα, αυτό που λείπει από τη ζωή μας είναι η συνειδητοποίηση και η αυτοπραγμάτωση. Ψάχνουμε τον τρόπο να εφεύρουμε την ευτυχία μας, πολλές φορές με παραδείγματα από τις ζωές των άλλων, αντί απλώς να τη βρούμε,  να βρούμε αυτό που «στενεύει» τη «μικρή» μας καρδιά, αυτό που δημιουργεί αυτό το μεγάλο κενό στην ψυχή μας. Βέβαια, το μεγάλο ερώτημα είναι ακριβώς αυτό: τι μπορεί να είναι ουσιαστικό και τι όχι; Ίσως είναι υποκειμενικό για τον καθένα μας, αλλά σίγουρα δεν έχει σχέση με τη σαχλή και εφήμερη «διασημότητα» που προσπαθούν να πλασάρουν τα Μ.Μ.Ε.

Τέλος, στο βιβλίο αναφέρεται μία μέθοδος σύμφωνα με την οποία, για να μας αρέσει αυτό που θα πετύχουμε και όχι να μας αφήνει μία γεύση ανικανοποίητου που δεν πιστεύαμε ότι τελικά θα νιώθαμε εξ’ αιτίας του (όπως λέει στο άλλο θαυμάσιο βιβλίο της «Το φάντασμα  της αξόδευτης αγάπης»), θα πρέπει να εκπαιδευτούμε στο να κάνουμε υπομονή. Ο άνθρωπος μαραίνεται μέσα στον αυθορμητισμό του για όόόόλα αυτά που θέλει ενθουσιωδώς να αποκτήσει κι έπειτα χάνει το νόημά τους. Λέγεται, άλλωστε, πως όσα δεν έχεις είναι στην ουσία όσα δε χρειάζεσαι! Άρα μάλλον η απάντηση στα «ελάχιστα» που χρειάζεται η μεγάλη καρδιά για να γεμίσει, είναι το να συνειδητοποιήσουμε ότι από τη ζωή μας λείπει η συνειδητοποίηση του τι είναι ουσιαστικό, ώστε να αποβάλουμε όποια μικρότητα και μιζέρια μάς στενεύει… 

Υ.Γ: Το είχα γράψει στο πλοίο… Αυτά κάνει κάνει ο άνθρωπος όταν βαριέται.! J

Σκέφτηκε η ΧΡΙΣΤΙΝΑ στις 8:31 π.μ.