Καταστροφή της γλώσσας του Ευαγγελίου Χαράλαμπος Π. Παπαδάτος, Γλωσσολόγος - Συγγραφεύς

Καταστροφή της γλώσσας του Ευαγγελίου
Χαράλαμπος Π. Παπαδάτος, Γλωσσολόγος - Συγγραφεύς

Άκουσα προσφάτως στη θεία λειτουργία την παραβολή του σπορέως στο Ευαγγέλιο, με­ταφρασμένη στη λεγομένη «δη­μοτική» και οργίσθηκα. Ένα από τα μεγαλύτερα γλωσσικά εγκαλλωπίσματα στον λόγο του Ιησού Χριστού εγκληματικώς κατεστραμμένο στη μετάφρασι!
Στον Αρχιερέα της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος ά­νοιξε τις πύλες στην εισβολή της δημοτικής, επισημαίνω ότι: Ο Χριστός, για να καταστήσει εμφατικότερον και ευμνημόνευτον τον λόγο του, λογοπαικτούσε με θαυμαστήν τέχνη. Όπως λ.χ. «Πέ-τρ-ος» ει και επί την «πέ-τρ-αν» ταύτην οικοδομήσω μου την εκκλησίαν. Ιδιαί­τερα χρησιμοποιούσε την παρήχησι, έξοχο δείγμα της οποίας μας δίδει στην παραβολή του σπορέως.
Παρήχησι είναι -εξηγώ- η διαδοχική επανάληψι του ιδίου φθόγγου ή συλλαβών με ιδίους φθόγγους στις λέξεις προτάσεως. Σύνηθες τούτο στον αρχαίο ελληνικόν λόγο: «Τυφλός τα τ' ώτα τον τε νουν τα τ' όμματ' ει» (παρήχησι του «ταυ», Σοφοκλής), αλλά και στον νεοελληνι­κό λόγο: «Χά-ρ-ε χα-ρ-ά που μου 'φε-ρ-ες...» (παρήχησι του «ρ»). Επίσης στην εκκλησιαστική υ­μνολογία: «Χαί-ρ-ε δι' ης η χα-ρ-ά εκλάμψη, χαί-ρ-ε δι' ης η χα-ρ-ά εκλείψη». Η παρήχησι δίδει έμφασι στα αισθήματα του ομιλούντος.Στην παραβολή του σπορέως δημιουργείται υπέροχη παρή­χησι με τους φθόγγους «σπ» και «ρ» των λέξεων και του «τ» του άρθρου. «Εξήλθεν ο -σπ-εί-ρ-ων -τ-ου -σπ-εί-ρ-αι -τ-ον -σπ-ό-ρ-ον αυτού και εν -τ-ω -σπ-εί-ρ-ειν...». Αλλά στη μετάφρασι -συμφορά!- εκδιώχθηκε ο σπείρων και αντικαταστάθηκε με τον «γεωργόν» (υπάρχει α-γράμματος Έλλην που να μη καταλαβαίνη, τι σημαίνει η λέξι «σπείρων»;), πετάχθηκε το άρ­θρο του ονοματικού απαρεμφά­του και αντικαταστάθηκε με συνδέσμους! Που «έδυ το καλ-λος» του θείου λόγου;Διαμαρτυρόμενος διαβοώ:Πρώτον, προς τι η διαμαρτάνουσα, γελοιωδώς έκτροπη και μάλιστα ανάπηρη μετάφρασι, λοιπόν, ακόμη περισσότερο α­φού ούτε καν δύναται να προ­σεγγίση τους όρους και τα σχή­ματα μυστικισμού και υπερβατι­σμού που κυριαρχούν στη γλώσσα της θρησκείας; Όπως λ.χ. στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου: «Εν αρχή ην ο "λόγος" και ο "λόγος" ην προς τον Θεόν...» Τα ευαγγελικά κείμενα δεν είναι πολιτικά «μανιφέστα» ούτε, κομματικές διακηρύξεις για να χρει­άζονται να «γίνονται λιανά»!Δεύτερον; εγώ ο Ελλην, ο χριστιανοποιός της Ευρώπης, είμαι γόνος Γαλατορωμαίων, Κελτονορμανδοαγγλοσαξώνων ή Γοτθοτευτόνων, για να ακούω το Ευαγγέλιο στη μετάφρασι, αντιστοίχως, του Λουί Σεγκόν, του Κινγκ Τζέιμς ή του Λουθή­ρου; Σ' αυτούς τους λαούς η με­τάφραση του Ευαγγελίου προ μόλις πεντακοσίων ετών απετέ­λεσε την απαρχή καλλιέργειας των εθνικών γλωσσών των. Η δική μου εθνική γλώσσα είχε α­ναδειχθεί στη μεγίστη τελειό­τητά της πολλούς αιώνες προ της γεννήσεως του Χριστού!
Τρίτον, είναι ψευδαίσθηση ο ισχυρισμός του Αρχιεπισκόπου ότι οι Έλληνες όταν μάθουν συ­στηματικά αρχαία ελληνικά (... ότε τα ζώα φωνήεντα έσονται!..) τότε δεν θα χρειάζονται οι μεταφράσεις. Αλλά οι Έλληνες «δεν θα μάθουν» ποτέ αρχαιοελληνι­κά, διότι μισούν αυτήν τη γλώσ­σα. Τους έμαθαν να τη μισούν και ενστάλαξαν στην ψυχή των δηλητήριο κατ' αυτής οι δογματικοί δημοτικιστές, οι πολιτικοί λαοπλάνοι και καθοδηγητές, οι ξυλοσχίστες της γλωσσικής μεταρρυθμίσεως και οι κοινωνικοί ανατροπείς! Μόνοι οι Εβραίοι ανέστησαν και ομιλούν την αρ­χαία γλώσσα των. Μακριά, λοι­πόν, οι φυλλάδες των μεταφρα­στών από το θείο λόγο!

 

(Πηγή: 'ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ' 5-12-2004)

Λαός: Κάτω τα χέρια από τη Θεία Λατρεία του Παναγιώτου Μ. Σωτήρχου

Λαός: Κάτω τα χέρια από τη Θεία Λατρεία
του Παναγιώτου Μ. Σωτήρχου

Αν ο λαός μας είχε την δυνατότητα να εκφράσει ελεύθερα το φρόνημά του και να ακουστεί παντού η φωνή του, πολλοί θα έτρεχαν να κρυφτούν και να εξαφανιστούν από το προσκήνιο της εξουσίας. Της κάθε εξουσίας. Γιατί θα τους ξεσκέπαζε και θα τους «ξεφώνιζε», όπως λέγει ο λαός, όλες τις εξουσίες. Και τις σημερινές και τις χτεσινές και τις προχτεσινές - γιατί όλες τον ίδιο ρόλο παίζουν στην τραγωδία του τόπου μας - σχεδόν σε όλους τους τομείς ή τους περισσότερους. Τα «διαπλεκόμενα συμφέροντα» όμως έχουν τον έλεγχο των τηλεοράσεων, των ραδιοφώνων και των εντύπων, και έτσι ο λαός ακούει και μαθαίνει μόνον την εκδοχή και την άποψη των ισχυρών και των κρατούντων εκάστοτε.Αν ο λαός είχε αυτή την δυνατότητα να μιλήσει ελεύθερα, θα φώναζε με όλη του τη δύναμη και προς πάσα κατεύθυνση:- Κάτω τα χέρια από τα ιερά και τα όσια του Γένους!- Κάτω τα χέρια από την Θεία Λατρεία των Ορθοδόξων!- Κάτω τα χέρια από την ουράνια γλώσσα των Ελλήνων!- Μην αλλάζετε την πορεία του Γένους! Δεν πουλιούνται όλα σ’ αυτόν τον τόπο! Μη θεοποιείτε το χρήμα και το Φαρισαϊσμό! Σταματήστε!Ο σοφός από ένστικτό λαός μας δεν έχει πληροφορηθεί ακόμα επακριβώς τι είναι το νέον πείραμα, που επιχειρούν οι καινοτόμοι της Εκκλησίας, οι οποίοι νομίζουν κακώς ότι η Εκκλησία είναι προσωπικόν τους φέουδρον και χώρος άκοπης ευζωίας. Δεν μιλούμε βεβαίως για όλους τους κληρικούς, διότι υπάρχουν ακόμη όρθιοι και αγονάτιστοι κληρικοί στον τόπο μας και δεν «έκλυναν γόνυ τω Βάαλ». Αναφερόμαστε στους αδίστακτους καινοτόμους της εξουσίας.Αν ο λαός μας αντιληφθεί τα ύπουλα παιχνίδια, που παίζοντας από τους ανευλαβείς καινοτόμους του ιερατείου της χλιδής και της αναξιότητος, θα ξεσηκώνονταν και θα επαναστατούσε και τότε θα γινόταν πραγματικότητα ο λόγος «Φωνή λαού οργή Θεού». Δεν ξέρουν ακόμα οι πολλοί ότι οι πονηροί μηχανισμοί των απίστων, προσπαθούν μεθοδικά να διαβρώσουν την Εκκλησία του Χριστού με εκσυγχρονισμούς και «αναγεννητικές» ενέργειες, για να αλλάξουν την πορεία της. Οι άφρονες αυτοί αγνοούν ή δεν πιστεύουν τον πύρινον λόγον του Θεανθρώπου για την Εκκλησίας, που είπε ότι: «Και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ΙΣΤ' 18).Ας δούμε όμως τι έγινε. Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Χριστόδουλος, μετά τα όσα δεινά επροξένησε ως τώρα, που αναστάτωσαν τους πιστούς, όπως το θέμα των ταυτοτήτων, την επίσκεψη του αιρετικού Πάπα, την διένεξη με το Οικουμενικό Πατριαρχείον και άλλα, τολμά τώρα να ταράξει το εσωτερικόν της Εκκλησίας, πότε με τις απόπειρες εκμοντερνισμού της Θείας Λατρείας και πότε με την αλλαγή της αμφιέσεως των κληρικών, λες και λύθηκαν όλα τα σοβαρά προβλήματα και το μόνο, που έμεινε να λυθεί είναι αν τα ράσα θα είναι φαρδομάνικα ή στενομάνικα!Η νέα πρωτοβουλία, που ευχόμαστε ο Θεός να την σταματήσει εγκαίρως, είναι η προσπάθεια βαθμιαίας καταργήσεως της εκκλησιαστικής γλώσσας στη Θεία Λατρεία και η εισαγωγή της καθομιλούμενης, κατά την ανάγνωση των Αναγνωσμάτων (Ευαγγέλιον κα Απόστολος). Στην αρχή θα διαβάζεται το πρωτότυπον (για να μη προχωρήσουν αμέσως στην πλήρη κατάργησή του) και αμέσως μετά η μετάφραση. Και η σχετική εγκύκλιος λέγει ότι αυτή η καινοτομία γίνεται για να κατανοούν οι πιστοί και κυρίως οι νέοι, τα «λεγόμενα και τα ψαλλόμενα» (δηλαδή μας προετοιμάζουν ότι θα προχωρήσουν και στα ψαλλόμενα!) κατά την διάρκεια της Θείας Λατρείας.Κάνουν την αρχή για να δουν τις αντιδράσεις και ανάλογα να πορευθούν. Ξεχνούν ότι αυτά ξανάγιναν δοκιμαστικώς στο παρελθόν και απέτυχαν. Και ευχόμαστε επίσης να μη ξανάρθουν στην επικαιρότητα εκείνα τα τραγικά γεγονότα με τα «Ευαγγελικά», στις αρχές του περασμένου αιώνα. Τότε είχε αναστατωθεί ο κόσμος με την μετάφραση του Ευαγγελίου στην νεοελληνική. Η μετάφραση έγινε και κυκλοφορεί ελεύθερα στα θρησκευτικά βιβλιοπωλεία. Γιατί τώρα θέλουν και μέσα στην Θεία Λατρεία;Οι καινοτόμοι του ιερατείου λένε ότι νοιάζονται για το τι καταλαβαίνει ο λαός κατά τις εκκλησιαστικές ακολουθίες. Αν ήθελαν κάτι τέτοιο ας το κάνουν με κηρύγματα εντός και εκτός των ναών και ας εκδώσουν και βιβλία για να μάθει ο λαός όσα δεν κατανοεί. Ο περίφημος γλωσσολόγος Γ. Χατζηδάκης σε σχετική μελέτη το απέδειξε ότι οι σπάνιες και ακατανόητες λέξεις της Καινής Διαθήκης που δεν γνωρίζει ο πολύς λαός δεν ξεπερνούν τις 150 - 200. Άρα δεν είναι αυτός ο σκοπός των καινοτόμων. Κρύβουν τον απότερον σκοπόν, που είναι να εκμοντερνισθεί και να κλονισθεί η Θεία Λατρεία, το διαμάντι της Πίστεως και ο στύλος αντιστάσεως, και να το μεταλλάξουν σε μια προτεσταντική φλυαρία, για να μη πούμε τίποτε άλλο …Αυτό, που θέλουν κατά βάθος και μεθοδικά το επιχειρούν, είναι η κατάργηση της Ιεράς Παραδόσεώς μας, που κράτα και στηρίζει τον Ορθόδοξον Λαόν μας μέσα στους αιώνες της ιστορίας του. Δύο χιλιάδες χρόνια την ζούσε και την κατανοούσε την γλώσσα της Εκκλησίας ο πιστός λαός. Τώρα ξαφνικά πώς δεν μπορεί να την κατανοήσει; Η γλώσσα μας η ουράνια, που είναι θεμέλιο και ασπίδα του Γένους, διατηρήθηκε ως τώρα στην καλή και γνήσια μορφή της μέσα στην αγκαλιά της Εκκλησίας και αυτό το γεγονός ήταν και είναι μια από τις μεγάλες ευεργεσίες της Εκκλησίας προς το Γένος των Ελλήνων. Οι σκοτεινές δυνάμεις όμως, που κρύβονται πίσω από τις αντιπαραδοσιακές πρωτοβουλίες, θέλουν να υλοποιήσουν την εντολή του μεγάλου μισέλληνα Κίσσινγκερ, που είπε στους μηχανισμούς του «να χτυπηθεί η Παράδοση και η πνευματική παρακαταθήκη των Ελλήνων». Θέλουν να ξηλώσουν κλωστή - κλωστή το χαλί της Παραδόσεώς μας. Επειδή δεν μπορούν να ενεργήσουν την ανομία τους κατά μέτωπον, κάνουν πλαγίως και μεθοδικώς το έργον τους. Παραπλανούν τον λαόν τον απληροφόρητον και του λένε ότι όλα αυτά γίνονται για το καλό του …Δεν θα σχολιάσουμε ολόκληρη την απαράδεκτη αυτή εγκύκλιο του αρχιεπισκόπου, η οποία περιέχει και άλλα «αγκάθια» μέσα της και αμφιβάλουμε να έτυχε της εγκρίσεως της Ιεράς Συνόδου, αλλά θα πούμε καθαρά την διαφωνία μας ακόμα και με την σκέψη κάθε καινοτομίας, για τρεις λόγους: Πρώτο γιατί καμιά μετάφραση δεν μπορεί να αποδώσει την ακρίβεια του πρωτότυπου. Δεύτερον, γιατί υπάρχει κίνδυνος να παρεισφρήσουν κακοδοξίες στην μετάφραση και τρίτον, διότι είναι απαρχή νέων αλλαγών στην Θεία Λατρεία. Ας έχουν όμως υπ’ όψιν τους οι καινοτόμοι ότι παίζουν με τη φωτιά και αν επιμείνουν στο βέβηλον εγχείρημά τους η φωτιά αυτή θα πέσει και θα τους κάψει. Γιατί «ο Θεός ημών είναι πυρ καταναλίσκον». Πρέπει να αναφέρω την σχετική φράση του Ευαγγελίου, γιατι αναφέρεται στη Θεία Λατρεία.- «Διο βασιλείαν ασάλευτον παραλαμβάνοντες έχωμεν χάριν, δι’ ης λατρεύωμεν ευαρέστως τω Θεώ μετά αιδούς και ευλαβείας και γαρ ο Θεός ημών πυρ καταναλίσκον» (Εβρ. ΙΒ' 28-29)Δηλαδή μας λέγει: Γι’ αυτόν τον λόγο, αφού επαραλάβαμε δια μέσοιυ της πίστεως στον Χριστόν βασιλείαν, που δεν σαλεύεται και δεν κλονίζεται ποτέ (η βασιλεία αυτή είναι η Εκκλησία, που ίδρυσε ο Χριστός στη γη και όχι άνθρωποι) ας αποδίδουμε στον Θεόν ευχαριστίαν. Και με την ευγνωμοσύνη μας, που θα εκφράζουμε με την ευχαριστίαν αυτή, ας λατρεύουμε τον Θεόν ευαρέστως με σεβασμόν και ευλάβεια. Και πρέπει με ευλάβεια και φόβο να τον λατρεύουμε, γιατί ο Θεός μας είναι φωτιά, που κατακαίει και εξολοθρεύει κάθε ασέβεια και ανευλάβεια. Ποιοι λοιπόν, είσθε εσείς, κύριοι καινοτόμοι, που προσπαθείτε να αλλάξετε όσα διατήρησε η παράδοσή μας δυο χιλιάδες χρόνια και ο λαός τα ζούσε και τα καταλάβαινε και επεβίωνε με αυτά; Το ογδόντα τοις εκατόν της εκκλησιαστικής γλώσσας είναι κατανοητό και συχνά χρησιμοποιείται και στην καθημερινή λαλιά του λαού μας και τα υπόλοιπα είκοσι τοις εκατόν μπορεί, αν θέλει να τα μάθει ρωτώντας τον κλήρον ή διαβάζοντας τις πολλές και καλές μεταφράσεις, που κυκλοφορούν σε όλα τα θρησκευτικά βιβλιοπωλεία. Προς τι η μετάφραση και η καινοτομία; Για να ισοπεδώσετε τα πάντα και να φθείρετε το αιώνιον μέγεθος της Θείας Λατρείας;Εκφράζοντας το αίσθημα και το φρόνημα του λαού μας, που δεν θέλει και δεν θα ανεχθεί καμιά καινοτομία στην λατρεία του Θεού, κλείνω τις λίγες αυτές γραμμές της διαφωνίας μου, που είναι και διαφωνία όλου του πιστού λαού, με τα λόγια του, τα οποία θα σας έλεγε αν εμφανιζόσασταν μπροστά του:- Κάτω τα χέρια από την Θεία Λατρεία!- Κάτω τα χέρια από τα ιερά και τα όσια της Παραδόσεώς μας!- Κάτω τα χέρια από την ουράνια γλώσσα των Ελλήνων! Σταματήστε αμέσως την ασέβειά σας, πριν προκαλέσετε και νέο σχίσμα στον βασανισμένον λαό μας! 

----------------(Πηγή: "Δημοκράτης", 25 Σεπτεμβρίου 2004)

ΔΙΑ ΠΟΙΑΝ ΑΙΤΙΑ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΘΛΙΨΕΙΣ ΕΙΣ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΑΡΤΑΝΟΝΤΕΣ ΑΝΕΣΙΝ

ΔΙΑ ΠΟΙΑΝ ΑΙΤΙΑ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΘΛΙΨΕΙΣ ΕΙΣ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΑΡΤΑΝΟΝΤΕΣ ΑΝΕΣΙΝ

ΔΙΑ ΠΟΙΑΝ ΑΙΤΙΑ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΘΛΙΨΕΙΣ ΕΙΣ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΑΡΤΑΝΟΝΤΕΣ ΑΝΕΣΙΝ

Μὴ θαυμάζεις εἰς τοῦτο ὦ ἄνθρωπε, να ζηλεύεις εἰς τὸ πονηρόν, καὶ να προκρίνεις τῶν ἁμαρτωλῶν τὴν μερίδα, νομίζοντας τάχα ὅτι, πὼς νὰ εἶναι καλότυχοι, τοὺς ἀγάπα ὁ κόσμος, καὶ τοὺς δίδει πλοῦτον καὶ μακαριότητα πρόσκαιρον.

Ὁ Θεὸς δεν δίδει τὰς θλίψεις τοῖς ἀνόμοις ἔδω, διὰ να τοὺς κολάσει αἰώνια, καὶ παιδεύει τοὺς φίλους του, διὰ να τιμηθοὺν πλέον εἰς τὴν Οὐράνιον Βασιλείαν, να λάβουν ἀξιώτερον στέφανον.

Τὰ βόδια ὅπου μελετοὺν να σφάξουν εἰς τὸ μακελλεῖον, ἀφήνουν νὰ βόσκουν ὅπου θέλουν, διὰ νὰ παχύνουν, ἀλλὰ τὰ καματερὰ ὅπου φυλάττουν διὰ τὴν δούλευσιν, κρατοῦν σιμὰ τοὺς καὶ βασανίζουν. Οὕτω καὶ ὁ Θεὸς ἀφήνει εἰς τὴν ζωὴν ταύτην, καὶ παχαίνουν οἱ ἄτυχοι καὶ μοχθηροὶ εἰς τάς ἡδονὰς τῆς σαρκὸς καὶ ἀπολαύσεις διατὶ εἶναι προωρισμένοι τῆς αἰωνίου κολάσεως· καὶ τοὺς δικαίους πειράζει καὶ βασανίζει, διὰ να τοὺς ἔχει πάντοτε εἰς τὸ παλάτιον αὐτοῦ τὸ οὐράνιον.

Τὰ κάρπιμα δένδρα, ὅπου δίδωσιν ὄφελος καὶ διάφορον, τὰ ῥαβδίζουν οἱ ἄνθρωποι κάθε χρόνο καὶ μαστιγώνουσι, καὶ τσακίζουσι τὰ κλωνάρια τοὺς, διὰ να τοὺς δώσουσι τὸν καρπόν, τὰ δὲ ἄκαρπα, ὅπου δὲν δίδουν κάποια ὠφέλειαν ἂν καὶ δὲν τὰ ῥαβδίζουν σὰν τὰ εὔκαρπα, ἀλλ’ ὅμως ἀφ’ οὗ τραφοὺν καὶ μεγαλώσουν, τὰ κόπτουν καὶ τὰ ξεριζώνουν παντελῶς, καὶ τὰ καίουν ὡς ἀνωφέλευτα· οὕτω καὶ οἱ ἐνάρετοι, ὅπου δίδουν ὤφελος μὲ τὰ ἔργα τοὺς, λαμβάνουν εἰς τὸν κόσμον θλίψεις καὶ μάστιγας· τοὺς δὲ ἁμαρτωλοὺς δὲν παιδεύει ἔδω ὁ δίκαιος Κριτής, ἀλλὰ τοὺς φυλάττει να τοὺς καταναλύσει τελευταῖον εἰς τὸ πῦρ τῆς κολάσεως.

Ὅσον εἶχε ὁ ἄσωτος υἱὸς τὸν πατρικὸν πλοῦτον, ἐξόδευε, ἔτρωγε, ἔπινε, ἔκανε τὰ θελήματα τοῦ, καὶ δὲν ἤρχετό ποτε εἰς μετάνοιαν, ὅταν ὅμως τὸν ἔκαυσεν ὁ πάνσοφος ἰατρὸς μὲ τὸ πῦρ τῆς πενίας, τοῦ λιμοῦ, καὶ τῆς ἄλλης ταλαιπωρίας, ἄφησε τάς ἡδονάς τῆς σαρκός, καὶ ἔδραμεν εἰς τὸν πατρικὸν οἶκον σωφρονισμένος.

Ὅσοι ἔχουν φῶς παραμικρὸν καὶ φόβον Θεοῦ, πιστεύουν, ὅτι ὅλον ἐκεῖνο που τοὺς συμβαίνει, ἔρχεται ἄνωθεν ἐκ Θεοῦ, καὶ ὅτι οἱ ἄνομοι δὲν θὰ εἴχαν εἷς τοὺς δικαίους καμμία ἐξουσία ἐὰν δὲν ἦτον Θεοῦ παραχώρησις, καθὼς εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Πιλάτῳ «Οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν ἐν ἐμοί, εἰμὴ ἢν σοὶ δεδομένον ἄνωθεν».

Τοῦτο γινώσκωντες οἱ πιστοί, βιάζουν τοῦ λόγου τοὺς, νὰ νικήσουν τὸν πειρασμὸν μὲ τὴν Θείαν δύναμιν, καὶ δὲν παραπονούνται τοῦ μέσου, ὅπου τοὺς θλίβει, οὔτε κοιτάζουν τὸ ὄργανον ὅπου τοὺς δίδει τὴν ζημίαν. Δὲν λέγουν τύχην ἣ ῥιζικόν, ἀλλὰ τὰ πάντα ὑποδέχονται εὐχαρίστως ἀπὸ χειρὸς Κυρίου πρὸς τὸ συμφέρον οἰκονομούμενα.

Καθὼς καὶ ὁ μακάριος Ἰὼβ ὅταν ἔπαθε τόσας ζημίας, δὲν εἶπεν, αὐτὰ τὰ ἀγαθά μου τὰ ἔδωσαν οἱ γονεῖς, αὐτὰ τὰ τέκνα τὰ ἐγέννησεν ἡ ὁμόζυγός μου, καὶ οἱ κακοὶ ἄνθρωποι, τὸ πῦρ, ἡ ταραχὴ τῶν ἀνέμων, καὶ οἱ δαίμονες μὲ ὑστέρησαν, ἀλλὰ εἶπεν : «Ὁ Κύριός μου τὰ ἔδωσεν, ὁ Κύριός μου τὰ ἐπῆρε. Καθὼς ἐφάνη τοῦ Κυρίου οὕτως ἐγένετω. Εὐλογημένο νὰ εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ». Ὁμοίως καὶ ὅταν ἦτον ἀσθενημένος καὶ ὅλος πληγωμένος ἔλεγε : «Τὰ καλὰ ἐδέχθημεν ἐκ χειρὸς Κυρίου, καὶ τὰ κακὰ νὰ μὴν ὑπομείνωμεν»; [Βλέπε περισσότερα Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία σελ. 101-104]

Αναρτήθηκε από telemaxos doumanis

Οὐαὶ οἱ γελῶντες νῦν, ὅτι πενθήσετε καὶ κλαύσετε !

Οὐαὶ οἱ γελῶντες νῦν, ὅτι πενθήσετε καὶ κλαύσετε !

Οὐαὶ οἱ γελῶντες νῦν, ὅτι πενθήσετε καὶ κλαύσετε !

* Οἱ γέλωτες χαυνούσι τὸν δεσμὸν τῆς σωφροσύνης, ἄγουσιν εἰς ἠδυπάθειαν, ἀπωθούσι τὴν σεμνότητα, φέρουσιν ἐπιλησμοσύνην τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ καὶ ἀφοβίαν πρὸς τὴν μέλλουσαν ἀπειλούμενην κόλασιν.

* Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μὲν ζῷον γελαστικὸν ἀλλὰ καὶ λογικὸν καὶ ἠθικόν, ἀδυνατεῖ μὲν νὰ ἀντιστεῖ προκα-λούμενος ἐκ τῶν γελοίων, ἀλλ’ ὀφείλει ὡς ὂν λογικὸν καὶ ἠθικὸν οὐδέποτε νὰ προκαλεῖ ἢ νὰ ἐπιζητεῖ γέλωτες. [Αγ.Νεκταρίου, Γνώθι σ’αυτόν, σελ. 318]

* Ἐκδήλωνε τὴν διάθεση τῆς ψυχῆς σου μέχρι ἕνα χαρωπὸ χαμόγελο, ὄχι ἀπρεπές, ἀλλὰ ὅσο νὰ δείξεις μόνο αὐτὸ ποὺ ἔχει γραφτεῖ «Καρδίας εὐφραινομένης πρόσωπον θάλλει». [Μεγ.Βασιλείου, Φιλοκαλία ΕΠΕ τομ. 15Ε σελ. 449]

* Δὲν πρέπει νὰ ἀγαπᾷς τὸ γέλιο. Καὶ ὅταν κάποιος εὐχαριστηθεῖ μὲ τὸ πολὺ γέλιο, μπορεῖ νὰ πάθει καὶ ἰσχυρὴ μεταβολή. [ΕΠΕ Εργα Αγ.Ιωάννου Χρυσοστόμου τομ, 24 σελ. 580]

* Δὲν εἶναι κακὸ τὸ γέλιο, ἀλλὰ κακὸ εἶναι τὸ ὑπερβολικὸ καὶ τὸ ἄκαιρο γέλιο. Τὸ γέλιο ὑπάρχει μέσα στὴν ψυχή μας, γιὰ νὰ χαλαρώνει πότε πότε ἡ ψυχή, ὄχι νὰ διασκορπίζεται. [Αγ.Ιωάνου Χρυσοστόμου, Φιλοκαλία ΕΠΕ τομ. 15Ε σελ. 451]

* Πῶς μπορεῖς νὰ πεῖς ὅτι δὲν ἐναντιώνονται στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τὰ γέλοια καὶ οἱ χορατάδες, εἰς καιρὸν ὅπου ὁ Κύριος καὶ μὲ τὸ παραδειγμά του σὲ ἐδίδαξε πῶς αὐτὰ εἶναι μισητὰ εἰς αὐτόν; Διότι γενόμενος ἄνθρωπος, ποτὲ δὲν ἐγέλασεν σὲ ὅλην του τὴν ζωὴν ἀλλὰ μάλιστα ἔκλαυσεν 4 φορὲς· καὶ διατὶ μὲ τὸν λόγον τοῦ ἐξεφώνησε κατάρας καὶ οὐαὶ καὶ ἀλλοίμονον εἰς ἐκείνους ὅπου γελοῦν. [Αγ.Νικοδήμου, Πνευματικά Γυμνάσματα σελ. 96]

* Οἱ χορατάδες & εὐτραπελίες εἶναι μία διάλυσις τῆς ἑνώσεως καὶ προσευχῆς τοῦ νόος, αὐτὰ εἶναι μία περιτροπὴ τῆς σταθερότητος τῶν λογισμῶν καὶ ἕνας κρημνισμὸς καὶ καταβιβασμός, ἐκ τοῦ ἀνωτέρου καὶ ἀπαθοῦς καὶ ἡγεμονικοῦ μέρους τῆς ψυχῆς εἰς τὸ κατώτατον μέρος καὶ ἐμπαθὲς καὶ ὑπόδουλον, αὐτὰ κάνουν τὴν ψυχὴν μαλακὴν ρᾴθυμον καὶ ὀκνηράν, αὐτὰ γεννώσιν ὕβρεις, αἰσχρολογίας, βλάβας ψυχικᾶς, γέλωτας καὶ καγχασμοὺς καὶ τελευταῖον καταντοῦν εἰς τὴν πορνείαν. [Αγ.Νικοδήμου, Χρηστοήθεια των Χριστιανών σελ.126]

* Τὸ μὲν γελαστικὸν τοῦτο τὸ ἠχητικόν, ἂς ἀποδιώκωμεν, ὡς τοῦ αἰωνίου κλαθμοῦ πρόξενον, τὸ δὲ κλαυστικόν, ἂς ἐναγκαλιζόμεθα, ὡς τοῦ μακαρίου καὶ αἰωνίου γέλωτος αἴτιον. [Αγ.Νικοδήμου, Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον σελ. 110]

Αναρτήθηκε από telemaxos doumanis

Ὀρθοδοξία: Ἡ ἐλπίδα

τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης

τοῦ Πανοσιολογιωτάτου ἈρχιμανδρίτουΠΚαθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους Προέλευση κειμένου www.alopsis.gr

Στὸ κείμενο αὐτὸ ἐπισημαίνεται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος αὐτοσυνειδησία δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ παρακάμπτωμε τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἠμπορεῖ νὰ συναποτελῇ μαζὶ μὲ τὸν Δυτικὸ Χριστιανισμὸ μία ἑνιαία «χριστιανικὴ ταυτότητα», ἀλλὰ ἀντιθέτως μας ὑποχρεώνει νὰ τονίσωμε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ λησμονημένη ἀπὸ τὴν Εὐρώπη πρωτογενής της Πίστις, ἡ ὁποία πρέπει κάποτε νὰ ἀποτελέσῃ ἐκ νέου τὴν χριστιανική της ταυτότητα.

---

Ἡ Ἑνωμένη Εὐρώπη τοῦ 21ου αἰῶνος ἀναζητεῖ τὴν ταυτότητά της. Ἡ «εὐρωπαϊκὴ ταυτότης» δὲν ἀποτελοῦσε ἀντικείμενο σοβαροῦ προβληματισμοῦ, ἐφ᾿ ὅσον τὴν διεμόρφωναν μόνον οἰκονομικοὶ καὶ πολιτικοὶ παράγοντες. Ἀφ᾿ ὅτου ὅμως πολιτισμικοὶ καὶ ἰδίως θρησκευτικοὶ παράγοντες ἔπρεπε νὰ ληφθοῦν ὑπ᾿ ὄψιν κατὰ τὴν ἀναζήτησί της, ἀναπτύχθηκαν σοβαρὲς συζητήσεις, ἔντονες διαφωνίες καὶ ὀξεῖες διαμάχες γύρω ἀπὸ τὴν ἀναφορὰ ἢ μὴ τοῦ «Εὐρωπαϊκοῦ Συντάγματος» στὴν χριστιανικὴ ταυτότητα τῆς Εὐρώπης.
Τί σημαίνει ὅμως «χριστιανικὴ ταυτότης τῆς Εὐρώπης» γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους λαούς μας; Πόσο χριστιανικὴ εἶναι ἡ «χριστιανικὴ ταυτότης τῆς Εὐρώπης»;
Ὅσοι καλοπροαίρετα ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἐνίσχυσι τῆς χριστιανικῆς ταυτότητος τῆς Εὐρώπης ὁμιλοῦν συνήθως γι᾿ αὐτὴν ὡσὰν νὰ πρόκειται γιὰ ἕνα ἱστορικὸ δεδομένο ἢ ἕναν κώδικα χριστιανικῶν ἀρχῶν καὶ ἀξιῶν, στὶς ὁποῖες ἠμποροῦν νὰ συγκλίνουν οἱ χριστιανικοὶ λαοὶ μὲ τὴν βοήθεια τῶν οἰκουμενικῶν ἐπαφῶν καὶ διαχριστιανικῶν διαλόγων. Οἱ Χριστιανοὶ τῆς Εὐρώπης ἐπιδιώκουν νὰ τὴν ἐξασφαλίσουν θεσμικά, ἐπειδὴ φοβοῦνται τὸ ἐνδεχόμενο τοῦ θρησκευτικοῦ ἀποχρωματισμοῦ τῆς ἠπείρου των, τὴν ἀλλοίωσι τῆς χριστιανικῆς της ἰδιοπροσωπίας λόγω τῶν πληθυσμιακῶν μεταβολῶν (μετανάστευσις κ.λπ.) ἢ τὸν ἀποκλεισμὸ τῶν χριστιανικῶν «διεκκλησιαστικῶν» ὀργανισμῶν ἀπὸ τὰ κέντρα λήψεως ἀποφάσεων στὴν Εὐρώπη. Ἀκολουθώντας τὴν ἴδια λογική, καὶ οἱ προτάσεις ἐπισήμων Ὀρθοδόξων ἐκπροσώπων ἐπικεντρώνονται στὴν ἐνίσχυσι μιᾶς θεσμικῆς χριστιανικῆς παρουσίας στὴν Εὐρώπη.
Στὸ κείμενο αὐτὸ ἐπισημαίνεται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος αὐτοσυνειδησία δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ παρακάμπτωμε τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἠμπορεῖ νὰ συναποτελῇ μαζὶ μὲ τὸν Δυτικὸ Χριστιανισμὸ μία ἑνιαία «χριστιανικὴ ταυτότητα», ἀλλὰ ἀντιθέτως μας ὑποχρεώνει νὰ τονίσωμε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ λησμονημένη ἀπὸ τὴν Εὐρώπη πρωτογενής της Πίστις, ἡ ὁποία πρέπει κάποτε νὰ ἀποτελέση ἐκ νέου τὴν χριστιανική της ταυτότητα.

*
* *

Ζῶντες στὸ περιβάλλον τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ στὴν πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα ποὺ αὐτὸ δημιουργεῖ, ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος κληρονομιά μας δὲν πρέπει νὰ μετρῆται μὲ τὰ μέτρα τοῦ κόσμου τούτου. Τὰ τελευταῖα χρόνια γινόμεθα μάρτυρες τῆς εὐλαβείας καὶ τῆς βαθειᾶς πίστεως τῶν προσκυνητῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πολλοὶ ἐκ τῶν ὁποίων ἔρχονται μὲ πολὺ κόπο καὶ μὲ μεγάλα ἔξοδα ἀπὸ τὶς ὁμόδοξες χῶρες τῆς Βαλκανικῆς καὶ ἀπὸ τὴν Ρωσσία.
Στὴν συνείδησι ὅλων αὐτῶν τῶν εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀλλὰ καὶ ὅσων ἐκπροσωποῦν στὴν χώρα τους, ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἔχει συνήθως τὴν ἔννοια, ποὺ τῆς ἀποδίδουν ὅσοι τὴν βλέπουν ἢ τὴν ἀντιμετωπίζουν μὲ ἰδεολογικὰ ἢ κοινωνιολογικὰ κριτήρια, ὅσοι δηλαδὴ συνηθίζουν νὰ βλέπουν στὴν καθ᾿ ἡμᾶς Ἀνατολὴ ἀντιδυτικὰ «Ὀρθόδοξα» τόξα παράλληλα πρὸς τὰ μουσουλμανικά, ἢ θεωροῦν τὴν Ὀρθοδοξία ὡς ἐθνικιστικὴ δύναμι τῶν λαῶν ποὺ τὴν ἀσπάζονται. Ὅσο καὶ ἂν οἱ Ὀρθόδοξοι δημιουργοῦμε τέτοιες ἐντυπώσεις, λόγω τῶν προσωπικῶν μας ἀτελειῶν ἢ τῶν συλλογικῶν μας ἀστοχιῶν, ἔχουμε βαθειὰ ριζωμένη στὴν συνείδησί μας τὴν πεποίθησι ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι κάτι πολὺ πιὸ οὐσιαστικό, οὐράνιο, ἀκατάλυτο: εἶναι τὸ ἀνεκτίμητο δῶρο τοῦ ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο, ἡ «ἅπαξ παραδοθεῖσα τοῖς ἁγίοις πίστις» (Ἰούδ. 3), τὴν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας διασῴζει ἀκέραια, χωρὶς αἱρετικὲς παραχαράξεις, καὶ τὴν ὁποία μὲ πολλὲς θυσίες διαφυλάξαμε σὲ δύσκολους καιρούς, προκειμένου νὰ μὴ χάσουμε τὴν ἐλπίδα τῆς αἰωνίου ζωῆς.
Οἱ Ὀρθόδοξοι λαοὶ εἴμαστε ἠλεημένοι ἀπὸ τὸν ἅγιο Θεὸ νὰ φέρωμε τὴν σφραγῖδα τοῦ Ὀρθοδόξου ἁγίου Βαπτίσματος, νὰ κοινωνοῦμε τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Εὐχαριστίας, νὰ ἀκολουθοῦμε μὲ ταπείνωσι τὴν δογματικὴ διδασκαλία τῶν ἁγίων ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων ὡς μοναδικὴ ὁδὸ σωτηρίας, καὶ νὰ τηροῦμε «τὴν ἑνότητα τοῦ πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφ. δ´ 3). Φέρομε ὁμολογουμένως τὴν παρακαταθήκη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως «ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσι» (Β´ Κορ. δ´ 7), ἐν τούτοις ὅμως αὐτὴ συνιστᾷ Χάριτι Θεοῦ τὸν λόγο «τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος» (Α´ Πέτρ. γ´ 15).
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δὲν εἶναι ἁπλῶς κιβωτὸς τῆς ἐθνικῆς ἱστορικῆς μας κληρονομιᾶς. Πρωτίστως καὶ κυρίως εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία.
Γιὰ νὰ μὴ χάσουν τὴν ἐλπίδα τῆς ἐν Χριστῷ αἰωνίου σωτηρίας, σὲ ἐποχὲς δύσκολες οἱ Ὀρθόδοξοι λαοὶ τῶν Βαλκανίων διετήρησαν τὴν Ὀρθόδοξο Πίστι τους μὲ τὴν θυσία χιλιάδων νεομαρτύρων, ἀντιστεκόμενοι τόσο στὸν ἐξισλαμισμὸ ὅσο καὶ στὸν ἐξουνιτισμό⁽¹⁾. Γι᾿ αὐτὸ ἡ πρόσφατος, μετὰ τὴν κατάρρευσι τῶν ἀθεϊστικῶν καθεστώτων, ἀναζωπύρωσις τῆς Οὐνίας καὶ ἡ δραστηριότης τῶν νέο-προτεσταντικῶν Ὁμολογιῶν μεταξὺ Ὀρθοδόξων πληθυσμῶν ἀποτελοῦν σοβαρότατες προκλήσεις γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους. Καὶ ὡς τέτοιες πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζωνται, ἐπειδὴ γιὰ μία ἀκόμη φορᾷ θέτουν ὑπὸ διακινδύνευσι τὴν σωτηρία ἁπλοϊκῶν ψυχῶν, «ὑπὲρ ὢν Χριστὸς ἀπέθανε» (πρβλ. Ρωμ. ιδ´ 15).
Στὶς δυτικὲς κοινωνίες ἐξάλλου, τὶς ἐκ παραδόσεως ρωμαιοκαθολικὲς καὶ προτεσταντικές, ὅπου ὑπάρχουν καὶ δραστηριοποιοῦνται Ὀρθόδοξες ἐνορίες, ἡ Ὀρθόδοξος παρουσία πρέπει νὰ εἶναι σεμνὴ μαρτυρία περὶ τοῦ αὐθεντικοῦ Χριστιανισμοῦ, τὸν ὁποῖον στερήθηκαν ἐπὶ αἰῶνες οἱ κοινωνίες αὐτές, λόγω τῶν παπικῶν καὶ προτεσταντικῶν παρεκκλίσεων ἀπὸ τὴν ἀποστολικὴ Πίστι. Κάθε φορὰ ποὺ ἡ νοσταλγικὴ ἀναζήτησις τῆς ἀνόθευτου χριστιανικῆς Πίστεως κορυφώνεται στὴν ἐπιστροφὴ ἑτεροδόξων Χριστιανῶν στὴν ἀγκάλη τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδόξου, ἐκφράζεται ἡ ἱεραποστολικὴ φύσις τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπιστρέφοντες οἱ ἑτερόδοξοι στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, δὲν ἐγκαταλείπουν μία ἐκκλησία γιὰ νὰ ἀσπασθοῦν μία ἄλλη, ὅπως λανθασμένα θεωρεῖται. Στὴν πραγματικότητα ἀφήνουν ἕνα ἀνθρωποκεντρικὸ ἐκκλησιαστικὸ σχῆμα καὶ ἐπανευρίσκουν τὴν μία καὶ μοναδικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, γίνονται μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐπαναπροσανατολίζονται στὴν πορεία τῆς θεώσεως.
Δυστυχῶς, ἀντίθετη κατεύθυνσι ἀκολουθεῖ ὁ συγκρητιστικὸς Οἰκουμενισμός, τὸν ὁποῖον ἐκφράζουν θεσμικὰ ὄργανα τῆς Οἰκουμενικῆς λεγομένης Κινήσεως καὶ φορεῖς τοῦ παποκεντρικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐπειδὴ παραθεωροῦν τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησιολογία καὶ ἀκολουθοῦν τὴν προτεσταντικὴ «θεωρία τῶν κλάδων» ἢ τὴν νεωτέρα ρωμαιοκεντρικὴ θεωρία τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», θεωροῦν ὅτι ἡ Ἀλήθεια τῆς Ἀποστολικῆς Πίστεως, ἢ μέρος αὐτῆς, διασῴζεται σὲ ὅλες τὶς Χριστιανικὲς ἐκκλησίες καὶ ὁμολογίες. Γι᾿ αὐτὸ κατευθύνουν τὶς προσπάθειές τους στὴν πραγματοποίησι μιᾶς ὁρατῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν, ἀνεξαρτήτως βαθυτέρας ἑνότητος στὴν Πίστι.
Ὑπὸ τὴν ἔννοια αὐτὴ ἡ οἰκουμενιστικὴ «θεολογία» ἐξισώνει τὸ Ὀρθόδοξο Βάπτισμα (τριπλῆ κατάδυσι) μὲ τὸ ρωμαιοκαθολικὸ ράντισμα, θεωρεῖ τὴν αἵρεσι τοῦ Filioque δογματικὰ ἰσοδύναμη μὲ τὴν Ὀρθόδοξο διδασκαλία περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκ μόνον τοῦ Πατρός, μεθερμηνεύει τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης ὡς πρωτεῖο διακονίας, ὀνομάζει θεολογούμενον τὴν Ὀρθόδοξο διδασκαλία περὶ διακρίσεως οὐσίας καὶ ἐνεργείας στὸν Θεὸ καὶ περὶ ἀκτίστου θείας Χάριτος, κ.ἄ.
Πρόκειται γιὰ ἕναν ἐπιπόλαιο οἰκουμενισμό, γιὰ τὸν ὁποῖο ἔγραφε εὔστοχα ὁ ἀείμνηστος π. Δημήτριος Στανιλοάε: «Δημιουργεῖται κάθε τόσο, ἀπὸ τὴν μεγάλη ἐπιθυμία γιὰ ἕνωση, ἕνας εὔκολος ἐνθουσιασμός, ποὺ πιστεύει πῶς μπορεῖ μὲ τὴν συναισθηματική του θερμότητα νὰ ρευστοποίηση τὴν πραγματικότητα καὶ νὰ τὴν ξαναπλάση χωρὶς δυσκολία. Δημιουργεῖται ἀκόμα καὶ μία διπλωματικὴ συμβιβαστικὴ νοοτροπία, ποὺ νομίζει πῶς μπορεῖ νὰ συμφιλίωση μὲ ἀμοιβαῖες ὑποχωρήσεις δογματικὲς θέσεις ἢ γενικώτερες καταστάσεις, ποὺ κρατοῦν τὶς ἐκκλησίες χωρισμένες. Οἱ δυὸ αὐτοὶ τρόποι, μὲ τοὺς ὁποίους ἀντιμετωπίζεται -ἢ παραθεωρεῖται- ἡ πραγματικότητα, φανερώνουν μία κάποια ἐλαστικότητα ἢ κάποια σχετικοποίηση τῆς ἀξίας ποὺ ἀποδίδεται σ᾿ ὡρισμένα ἄρθρα πίστεως τῶν ἐκκλησιῶν. Ἡ σχετικοποίηση αὐτὴ ἀντικαθρεφτίζει ἴσως τὴν πολὺ χαμηλὴ σημασία, ποὺ ὡρισμένες χριστιανικὲς ὁμάδες -στὸ σύνολό τους ἢ σ᾿ ὡρισμένους ἀπὸ τοὺς κύκλους τους- δίνουν σ᾿ αὐτὰ τὰ ἄρθρα τῆς πίστεως. Προτείνουν πάνω σ᾿ αὐτά, ἀπὸ ἐνθουσιασμὸ ἢ διπλωματικὴ νοοτροπία, συναλλαγὲς καὶ συμβιβασμούς, ἀκριβῶς γιατί δὲν ἔχουν τίποτα νὰ χάσουν μὲ αὐτὰ ποὺ προτείνουν. Οἱ συμβιβασμοὶ ὅμως αὐτοὶ παρουσιάζουν μεγάλο κίνδυνο γιὰ Ἐκκλησίες, ὅπου τὰ ἀντίστοιχα ἄρθρα ἔχουν σπουδαιότητα πρώτης γραμμῆς. Γιὰ τὶς Ἐκκλησίες αὐτὲς παρόμοιες προτάσεις συναλλαγῆς καὶ συμβιβασμοῦ ἰσοδυναμοῦν μὲ ἀπροκάλυπτες ἐπιθέσεις»⁽²⁾.
Παραλλήλως οἱ προτεσταντικὲς Ὁμολογίες, οἱ ὁποῖες ἔχουν φθάσει μέχρις ἀρνήσεως θεμελιωδῶν δογμάτων Πίστεως (τῆς ἱστορικότητος τῆς Ἀναστάσεως, τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου κ.ἄ.) καὶ ἀποδοχῆς ἀντιευαγγελικῶν ἠθῶν (γάμος ὁμοφυλοφίλων κ.λπ.), ἐξισώνονται στὰ πάνελ τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν μὲ τὶς ἁγιώτατες Τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Ἡ θεωρία τῆς «ἀπομυθεύσεως», ἡ «θεολογία» τοῦ «θανάτου τοῦ Θεοῦ», ἡ χειροτονία γυναικῶν σὲ ἱερατικοὺς βαθμούς, ἡ ἱερολογία γάμου ὁμοφυλοφίλων, ἀναμφίβολα δὲν ἀποτελοῦν στοιχεῖα τῆς χριστιανικῆς μας ταυτότητος.
Ὁ προτεσταντισμὸς περιῆλθε σὲ βαθύτατη κρίσι πίστεως. Ὁ Frank Schaeffer, ὁ ἐπώνυμος ἀμερικανὸς προτεστάντης ποὺ μετὰ ἀπὸ πολυετῆ καὶ σκληρὴ προσωπικὴ ἀναζήτησι ἔγινε Ὀρθόδοξος, στὸ βιβλίο τοῦ Dancing Alone, The Quest for Orthodox Faith in the Age of False Religion, Regina Orthodox Press, Salisburg, USA (σὲ ἑλληνικὴ μετάφρασι μὲ τίτλο: Ἀναζητώντας τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη στὸν αἰῶνα τῶν ψεύτικων θρησκειῶν (2), ἔκδ. Μακρυγιάννη, Κοζάνη 2004), δίνει πολλὰ ἐνδιαφέροντα στοιχεῖα, ποὺ ἀποκαλύπτουν τὴν ἔκπτωσι τοῦ προτεσταντισμοῦ ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.
Προέκτασι καὶ ἀναπόφευκτη συνέπεια τοῦ διαχριστιανικοῦ συγκρητισμοῦ ἀποτελεῖ ὁ διαθρησκειακὸς συγκρητισμός, ὁ ὁποῖος ἀναγνωρίζει δυνατότητα σωτηρίας σὲ ὅσους ἀνήκουν σὲ μία ἀπὸ τὶς μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες. Ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος ἔγραψε ὅτι «κατὰ βάθος, μία ἐκκλησία καὶ ἕνα τέμενος [τζαμί]... ἀποβλέπουν στὴν ἴδια πνευματικὴ καταξίωση τοῦ ἄνθρωπου»⁽³⁾. Ὁ διαθρησκειακὸς συγκρητισμὸς δὲν διστάζει ἀκόμη νὰ ἀναγνωρίση σωτηριώδεις ὁδοὺς σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου⁽⁴⁾. Πρὸ ὀλίγων ἐτῶν καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν ἔγραψε ὅτι ἠμπορεῖ νὰ ἀνάψη κερὶ μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ὅπως καὶ μπροστὰ στὸ ἄγαλμα μιᾶς ἀπὸ τὶς θεὲς τοῦ Ἰνδουισμοῦ.
Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, κληρικοὶ καὶ θεολόγοι ἔχουν δυστυχῶς ἐπηρεασθῆ ἀπὸ τὴν συγκρητιστικὴ αὐτὴ νοοτροπία. Μὲ τὶς θεολογικές τους ἀπόψεις, τὶς ὁποῖες οἱ ἐκκοσμικευμένοι ἄρχοντες καὶ διανοούμενοι συνήθως ἀκούουν καὶ ἀναγνωρίζουν ὡς Ὀρθόδοξες, συντελοῦν ὥστε ἡ νοοτροπία αὐτὴ νὰ ὑπερβῇ τὰ στενὰ ὅρια τῶν προσωπικῶν τοὺς ἀντιλήψεων καὶ νὰ ἀποτελέση «γραμμή» μὲ στόχους καὶ ἐπιδιώξεις. Σὲ αὐτὴ τὴν προοπτικὴ ἡ ἀγάπη, χωρὶς ἀναφορὰ στὴν δογματικὴ ἀλήθεια, καθιερώνεται κριτήριο ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν, ἐνῷ ἡ ἐμμονὴ στὶς παραδοσιακὲς Ὀρθόδοξες θεολογικὲς θέσεις ἀποδοκιμάζεται ὡς μισαλλοδοξία καὶ φονταμενταλισμός.
Ὅσον ἀφορᾷ τὸ πῶς ἡ οἰκουμενιστικὴ νοοτροπία οἰκοδομεῖ τὸν τύπο μιᾶς κατ᾿ ἐπίφασιν χριστιανικῆς ταυτότητος τῆς Εὐρώπης, εἶναι χαρακτηριστικὲς οἱ «δεσμεύσεις» τῶν ἐκπροσώπων τῶν χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν ποὺ ὑπέγραψαν τὴν Οἰκουμενικὴ Χάρτα στὶς 22 Ἀπριλίου 2001⁽⁵⁾.
Ὅμως ἡ «χριστιανική» αὐτὴ ταυτότητα τῆς Εὐρώπης πολὺ ἀπέχει ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ χριστιανικὴ ταυτότητα τῶν εὐρωπαϊκῶν λαῶν. Πρέπει νὰ τονισθῇ μὲ κάθε ἔμφασι ὅτι ἀδικεῖται ἡ Εὐρώπη, ὅταν τῆς προσάπτωμε μία ταυτότητα ποὺ δὲν εἶναι ἀληθινὰ χριστιανικὴ ἀλλὰ μόνο κατ᾿ ἐπίφασι. Ἕνας νοσηρός, ἕνας νοθευμένος, Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι ὁ Χριστιανισμὸς τῶν κατακομβῶν τῆς Ρώμης, τοῦ ἁγίου Εἰρηναίου Λουγδούνου, τῶν Ὀρθοδόξων μοναχῶν τῆς Σκωτίας καὶ τῆς Ἰρλανδίας, γενικῶς ὁ Χριστιανισμὸς τῆς πρώτης χιλιετίας. Ἕνας νοθευμένος Χριστιανισμὸς δὲν ἠμπορεῖ νὰ προστατεύση τὴν Εὐρώπη ἀπὸ τὴν εἰσβολὴ μὴ χριστιανικῶν ἀντιλήψεων καὶ ἠθῶν στὶς κοινωνίες της.
Εἶναι ἤδη γνωστὸ ὅτι οἱ πολλοὶ Εὐρωπαῖοι κουράσθηκαν ἀπὸ τὸν ξηρὸ ὀρθολογισμό, νοσταλγοῦν τὸν χαμένο μυστικισμό, καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀσπάζονται τὸν μουσουλμανισμό, τὸν βουδισμὸ ἢ τὸν ἰνδουισμό, παραδίδονται στὸν ἐσωτερισμὸ ἢ ἐπιδιώκουν μεταφυσικὲς ἐμπειρίες σὲ νεοεποχιτικὰ κινήματα. Ἀναφέρεται ὅτι μόνο στὴν Ἰταλία λειτουργοῦν περὶ τὰ 500 μουσουλμανικὰ τεμένη, ἐνῷ στὴν Γαλλία τὸ 5% τοῦ πληθυσμοῦ εἶναι μουσουλμάνοι.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία κατέχει τὴν Ἀλήθεια. Στὸ κέντρο τῆς ἔχει τὸν Χριστό. Σὲ αὐτὴν ὅλα εἶναι θεανθρώπινα, γιατί ὅλα προσφερόμενα στὸν Θεάνθρωπο Κύριο χαριτώνονται ἀπὸ τὴν ἄκτιστο Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι᾿ αὐτὸ ἠμπορεῖ νὰ ἀναπαύση τὶς ψυχὲς ποὺ ἀναζητοῦν καλοπροαίρετα τὴν ἐλευθερία τους ἀπὸ τὸν ἀσφυκτικὸ κλοιὸ τοῦ ὀρθολογισμοῦ, τοῦ ἐπιστημονισμοῦ, τοῦ ὑλισμοῦ, τοῦ ἰδεαλισμοῦ, τῆς τεχνοκρατίας. Γι᾿ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ συρθῇ ἡ Ὀρθοδοξία μέσα στὴν συγκρητιστικὴ χοάνη, δὲν πρέπει νὰ χαθῇ ἡ ἐλπὶς τοῦ σύμπαντος κόσμου.
Ὡς Ὀρθόδοξοι ποιμένες καὶ ὡς Ὀρθόδοξοι πιστοὶ ἔχουμε χρέος νὰ διαφυλάξωμε τὴν ἱερὰ παρακαταθήκη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν παραγγέλλει στοὺς πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου καὶ στοὺς ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας μέχρι σήμερα: «Προσέχετε οὖν ἐαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πράξ. κ´ 28). Καὶ ὁ ἴδιος στὸν πιστὸ λαὸ τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ὅλης της Ἐκκλησίας: «ἀδελφοί, στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις, ἂς ἐδιδάχθητε» (Β´ Θεσ. β´ 15).
Ἡ Γηραιὰ Ἤπειρος στὸν τομέα τῆς Πίστεως ἔχει ἀστοχήσει. Ἡ Νέα Ἐποχὴ ἀπειλεῖ ἀνοικτὰ πλέον τὶς εὐρωπαϊκὲς κοινωνίες μὲ ἀποχριστιανισμό. Δὲν εἶναι παράδοξο. Ἡ Εὐρώπη ἔστρεψε τὰ νῶτα στὸν Χριστό, κάποτε τὸν ἔδιωξε, ὅπως εὔστοχα παρατηροῦν ὁ Ντοστογιέφσκυ στὸν Μέγα Ἱεροεξεταστῆ⁽⁶⁾ καὶ ὁ ἅγιος Νικόλαος ἐπίσκοπος Ζίτσης⁽⁷⁾.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ ἐκδηλώση τὸ χάρισμα καὶ τὴν ἀποστολή της, νὰ διακηρύξη στοὺς λαοὺς τῆς Εὐρώπης ὅτι, ἐὰν ὑπάρχη κάτι ποὺ μπορεῖ νὰ σώσῃ τὴν Εὐρώπη σὲ αὐτὴ τὴν κρίσιμη φάσι τῆς ἱστορίας της, εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Ἂς μὴ στερήσουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας τὴν δυνατότητα νὰ δώση αὐτὸ τὸ σωτήριο μήνυμα στοὺς λαοὺς τῆς Εὐρώπης, ἐξισώνοντας τὴν Ὀρθόδοξο Πίστι μὲ τὴν αἵρεσι στὴν συγκεχυμένη προοπτικὴ καὶ τὸ ἀσαφὲς ὅραμα τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μποροῦμε νὰ συντελέσουμε σὲ ἕναν ὑγιῆ, ἀπολύτως Ὀρθόδοξο, Οἰκουμενισμό, ἀποκαλύπτοντας στοὺς ἑτεροδόξους Χριστιανοὺς τὸ Μυστήριο τοῦ Θεανθρώπου καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, καὶ διακηρύσσοντας μαζὶ μὲ τὸν μακαριστὸ καὶ ὁμολογητὴ Γέροντα Ἰουστίνο Πόποβιτς: «Ἡ ἔξοδος ἀπὸ ὅλα τὰ ἀδιέξοδα, ἀνθρωπιστικά, οἰκουμενιστικά, παπιστικά, εἶναι ὁ ἱστορικὸς Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ τὸ ἱστορικὸν θεανθρώπινον οἰκοδόμημά Του, ἡ Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας Αὐτὸς εἶναι ἡ αἰωνία Κεφαλὴ καὶ ἡ ὁποία εἶναι τὸ αἰώνιον Αὐτοῦ Σῶμα. Ἡ Ἀποστολική, Ἁγιοπατερική, Ἁγιοπαραδοσιακή, Ἁγιοσυνοδική, Καθολικὴ Ὀρθόδοξος Πίστις εἶναι τὸ φάρμακον τῆς ἀναστάσεως ἀπὸ ὅλας τὰς αἱρέσεις, ὅπως καὶ ἂν αὖται ὀνομάζωνται. Εἰς τελευταίαν ἀνάλυσιν, κάθε αἵρεσις εἶναι ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον καὶ «κατ᾿ ἄνθρωπον»· κάθε μία ἀπὸ αὐτὰς τοποθετεῖ τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν θέσιν τοῦ Θεανθρώπου, ἀντικαθιστᾷ τὸν Θεάνθρωπον διὰ τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ τοῦτο ἀρνεῖται καὶ ἀπορρίπτει τὴν Ἐκκλησίαν... Ἡ μόνη σωτηρία ἀπὸ αὐτὸ εἶναι ἡ ἀποστολικὴ θεανθρωπίνη πίστις, δηλαδὴ ὁλικὴ ἐπιστροφὴ εἰς τὴν θεανθρωπίνην ὁδὸν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων. Τοῦτο δὲ σημαίνει ἐπιστροφὴν εἰς τὴν ἄμωμον ὀρθόδοξον πίστιν τῶν καὶ εἰς τὸν Θεάνθρωπον Χριστόν, εἰς τὴν κεχαριτωμένην θεανθρωπίνην ζωὴν τῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰς τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερίαν τῶν... Ἄλλως, χωρὶς τὴν ἀποστολικὴν καὶ ἁγιοπατερικὴν ὁδόν, χωρὶς τὴν ἀποστολικὴν καὶ ἁγιοπατερικὴν ἀκολούθησιν ὄπισθεν τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ εἰς ὅλους τοὺς κόσμους, καὶ τὴν λατρείαν τοῦ μόνου ἀληθινοῦ καὶ Ἀειζώου Θεοῦ, τοῦ Θεανθρώπου καὶ Σωτῆρος Χριστοῦ, εἶναι βέβαιον ὅτι ὁ ἄνθρωπος θὰ καταποντισθῆ εἰς τὴν νεκρὰν θάλασσαν τῆς εὐρωπαϊκῆς πολιτισμένης εἰδωλολατρίας καὶ ἀντὶ τοῦ Ζῶντος καὶ Ἀληθινοῦ Θεοῦ, θὰ λατρεύση τὰ ψευδοείδωλα τοῦ αἰῶνος τούτου, εἰς τὰ ὁποῖα δὲν ὑπάρχει σωτηρία, οὔτε ἀνάστασις, οὔτε θέωσις διὰ τὸ θλιμμένον ὄν, τὸ ὀνομαζόμενον ἄνθρωπος⁽⁸⁾.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΑΙ

(1) Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, «Ἡ Ἐκκλησιολογικὴ Αὐτοσυνειδησία τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τῆς Ἁλώσεως μέχρι τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος», στὸν συλλογικὸ τόμο «ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΕΤΗΡΙΚΟΝ» (ἀφιέρωμα στὸν Μητροπολίτη Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως κ. Διονύσιο), Θεσσαλονίκη 1999, σ. 124. Βλ. ἐπίσης Ἀθανασίου Γιέφτιτς, ἐπισκόπου Βανάτου (νῦν πρώην Ζαχουμίου καὶ Ἐρζεγοβίνης), «Ἡ Οὐνία ἐναντίον τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδοξίας», στὸν συλλογικὸ τόμο «Η ΟΥΝΙΑ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ», ἔκδ. Ἁρμός, Ἀθήναι 1992. Περὶ τῆς δραστηριότητος τῆς Οὐνίας στὴν Τρανσυλβανία, βλ. «30 Βίοι Ρουμάνων Ἁγίων», ἔκδ. Ὀρθοδόξου Κυψέλης, Θεσ/νίκη 1992, σ. 123.
(2) Dimitru Staniloae, «Γιὰ ἕνα Ὀρθόδοξο Οἰκουμενισμό», ἔκδ. Ἄθως, Πειραιεὺς 1976, σ. 19-20.
(3) «Ὀρθοδοξία καὶ Ἰσλάμ», ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου 1997, σ. 16.
(4) Ἔνθ᾿ ἀνωτ., σ. 9-11.
(5) Βλ. Περιοδ. «Ἀπόστολος Βαρνάβας», Λευκωσία Κύπρου, τ.10/2001, σ. 411-423.
(6) Φ. Ντοστογιέβσκη, «Ἀδελφοὶ Καραμάζωφ», ἔκδ. Γκοβόστη, Ἀθήναι, σ. 99-121.
(7) Ἀρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ Οἰκουμενισμός», ἔκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1974, σ. 238 καὶ 251-252.
(8) Ἔνθ᾿ ἀνωτ. σ. 256-257.

H ΙΔΕΑΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗ ΣΟΛΩΜΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

H ΙΔΕΑΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗ ΣΟΛΩΜΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

ή ..Η μητέρα στη ψυχή του ποιητή…

neraidokiklos

Για τον Σολωμό η ιδανική γυναίκα είναι αυτή που συνταιριάζει το ηθικό και αισθητικό κάλλος.
Το κάλλος συναρτάται με το αγαθό σε σχέση ισοδυναμίας. Εδώ αναγνωρίζουμε το κλασικό ανθρωπιστικό ιδεώδες του «καλού καγαθού» που διατρέχει όλη την ευρωπαϊκή ρομαντική ποίηση αλλά και τους περισσότερους επτανήσιους ποιητές. Οι γυναίκες γίνονται θεϊκές, δε γεννούν σαρκικό πόθο αλλά την επιθυμία για μυστικό και ιδανικό έρωτα που λυτρώνει από τις γήινες αναγκαιότητες.

Στον Κρητικό, η μορφή της Φεγγαροντυμένης αλλά και της αγαπημένης του ήρωα-ναυαγού,ενσαρκώνουν αυτό το πρότυπο: όμορφες στο σώμα και στη ψυχή, παραπέμπουν στην ιδανική γυναικεία μορφή στην οποία προσηλώθηκε ο Σολωμός.
Ας δούμε όμως εδώ το ψυχολογικό υπόβαθρο που βρίσκεται πίσω από τη μορφή της Φεγγαροντυμένης. Είναι μια ψυχαναλυτική προσέγγιση- ερμηνεία ,από τις πολλές που έχουν διατυπωθεί για το συμβολισμό της αινιγματικής αυτής μορφής.

Στο πρόσωπό της ο ναυαγός βλέπει το μητρικό μορφοείδωλο που όλοι εσωτερικεύουμε στην παιδική μας ηλικία ( το υποπτευόμαστε στο «πολύν καιρό οπίσω», που μας δείχνει πως το πνεύμα που ενσαρκώνει η Φεγγαροντυμένη δεν είναι το πνεύμα που διέπει τον ήρωα κατά την παρούσα φάση, της αντρικής του ακμής). Αυτό όμως το μητρικό μορφοείδωλο που διαρρέει όλο το Σολωμικό έργο, διαμορφώνεται σύμφωνα με αρκετούς μελετητές , από την ταραγμένη σχέση του ποιητή με τη μητέρα του. Θα σας θυμίσουμε κάποια στοιχεία της ζωής του ποιητή, χιλιοειπωμένα ίσως ,αλλά απαραίτητα για την κατανόηση αυτής της εκδοχής:
Ο Διονύσιος Σολωμός ήταν ένας από τους δύο νόθους γιους του κόντε Νικολάου Σολωμού και της υπηρέτριάς του Αγγελικής Νίκλη. Ο Διονύσιος και ο αδερφός του Δημήτριος μεγάλωσαν στο σπίτι του πατέρα τους και απολάμβαναν τα ίδια σχεδόν προνόμια με τα δύο νόμιμα παιδιά του κόντε Νικολάου. Πέντε χρόνια μετά το θάνατο της συζύγου του, Μαρνέτας Κάκνη, ο κόντε Νικόλαος αποκατέστησε με γάμο τη μητέρα του ποιητή μια μέρα πριν πεθάνει (1807) και με τη διαθήκη του κληροδότησε στον Διονύσιο και τον Δημήτριο το μερίδιο που τους αναλογούσε από την πατρική περιουσία. Έτσι ο Διονύσιος και ο αδερφός του έγιναν πρόωρα κληρονόμοι μιας μεγάλης περιουσίας. Η μητέρα του ποιητή παντρεύτηκε τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου σε δεύτερο γάμο το Μανώλη Λεονταράκη, και απόκτησε ακόμα ένα γιο, τον Ιωάννη Λεονταράκη. Ο ετεροθαλής αδελφός του ποιητή Ιωάννης Λεονταράκης διεκδικούσε τμήμα της πατρικής περιουσίας, με το επιχείρημα ότι ήταν και αυτός τέκνο του κόντε Νικόλαου Σολωμού, αφού η μητέρα του ήταν έγκυος πριν από το θάνατό του. Στη δικαστική αυτή διαμάχη η μητέρα του υποστήριξε τον Ιωάννη Λεονταράκη ,γεγονός που ο Διονύσιος δεν της συγχώρεσε ποτέ, παρόλο που η κατάληξη της περιπέτειας ήταν ευνοϊκή για τον Διονύσιο και τον αδελφό του. Η κατάθεση της Αγγελικής στο δικαστήριο προκάλεσε αναμφίβολα μεγάλο πόνο στον Διονύσιο, ο οποίος τον Νοέμβριο του 1833 έγραφε στον φίλο του και δικηγόρο του στην υπόθεση της οικογενειακής δίκης ,Ιωάννη Γαλβάνη: «Όσο για τη μητέρα μου, είναι πάντα η μητέρα μου. κι έγραψα στον αδερφό μου [τον Δημήτριο] λόγια ήμερα, για να μην είναι πάντα πικραμένη η καρδιά του εναντίον της. Αυτή το ξέρει μπροστά στο Θεό τίνος γιος είναι αυτός ο άθλιος, που του καρφώθηκε η ιδέα να γίνει πλούσιος. αλλά με το δρόμο που παίρνει, πίστεψέ με, δε θα κατορθώσει τίποτε. Αν ωστόσο, με οποιοδήποτε άλλο δρόμο, κατάφερνε να γίνει πάμπλουτος, η μητέρα μου, που ξέρει την καρδιά όλων της των παιδιών, θα μάθει πως θα την αφήσουν ακόμη και να αγκομαχάει για ένα ζευγάρι παπούτσια και για το ψωμί. και θα την πετάξουν στην άκρη σαν κανένα συγύρι του σπιτιού, ολότελα άχρηστο. Όσο για μένα, δεν μπορώ να πω τίποτε για το τι έχω κάνει, γιατί γι’ αυτήν δεν έχω κάνει παρά μόνο το καθήκον μου. Η Θεία Πρόνοια, που το ξέρει πως εγώ δεν έκαμα ποτέ σκληρά τα σπλάχνα που Εκείνη ευδόκησε να μου χαρίσει, θα εξακολουθήσει να μ’ έχει ταπεινό δούλο της καλοσύνης της. Όμως θέλω να φύγουν απ’ το σπίτι. Ας κάνουν, αν θέλουν, δίκη. αυτό δεν έχει σχέση με το να φύγουν γρήγορα, γιατί το σπίτι το χρειάζομαι για μένα.» (Πολίτης 1991: 307-8. το πρωτότυπο στα ιταλικά).

Τη ψυχή του ποιητή «στοιχειώνει» η σύγκρουση ανάμεσα στην αγάπη που είχε στη μητέρα του και στην απόρριψή της λόγω της μη «ηθικής» στάσης της. Γράφει σε κάποιον φίλο του: «[...] από την άποψη του ηθικού μου, η υπόθεση μου έκανε την ίδια εντύπωση που θα μου έκανε αν έβλεπα ξαφνικά κάτω από τα πόδια μου να είχε ανοίξει μια άβυσσος.». Ο «Κρητικός» γράφτηκε στη διάρκεια αυτής της διαμάχης…


Δεν θα αυθαιρετούσαμε ,ίσως, αν καταλήγαμε:
Αυτή η μητρική στέρηση, η παρεμποδισμένη παρουσία της μητέρας προβάλλεται μέσω της Φεγγαροντυμένης ,που ο ποιητής την « φτιάχνει» έτσι όπως η αρχετυπική γυναικεία φιγούρα βρίσκεται στο ασυνείδητο κάθε άντρα : ΙΔΑΝΙΚΗ και αψεγάδιαστη ηθικά ,όπως θα ήθελε, ίσως ,να είναι και η μητέρα του που διέψευσε τις δικές του προσδοκίες…

Και επειδή η Αγγελική Νίκλη έχει δεχτεί από πολλούς...πολλά πυρά ,να κλείσουμε με την καλοπροαίρετη ματιά του πεζογράφου Αλέξανδρου Ασωνίτη, που συνέγραψε ένα θεατρικό έργο για τη μάνα-αρχέτυπο, με αφορμή τις μητέρες του Διονυσίου Σολωμού και του Ανδρέα Κάλβου Το θεατρικό του έργο θα παιχτεί από το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας στις 9 Ιουλίου. Τις φέρνει στο «φως» της σκηνής μέσα από μια φανταστική συνάντησή τους.

«Ήθελα να αποκαταστήσω τις δύο μάνες, λέει ο Αλ. Ασωνίτης. Πάντοτε ένιωθα μεγάλη αγανάκτηση για τον τρόπο που μεταχειρίζονταν τη μητέρα του Σολωμού. Δεν μπορείς να βρίζεις μια μάνα πεθαμένη, και μάλιστα τη μάνα του εθνικού μας ποιητή, χάρη στην οποία εκείνος γνώρισε το δημοτικό τραγούδι!», αναφωνεί. Έτσι λοιπόν έγραψε «μέσα σε μία ημέρα» τη φανταστική συνάντηση της υπηρέτριας Αγγελικής Νίκλη, μητέρας του εθνικού ποιητή μας, την οποία ο γιος της έδιωξε απ' το σπίτι, με την αρχόντισσα μητέρα του Κάλβου, Ανδριανή Ρουκάνη. Ο λαϊκής καταβολής τυχοδιώκτης σύζυγός της της στέρησε τα δυο αγόρια της. Όταν ο Ανδρέας ήταν δέκα ετών, αποχώρησαν για την Ιταλία. Δεν τα ξαναείδε ποτέ.

Το θεατρικό του Ασωνίτη, με τίτλο «Οι δυο μανάδες μας» και υπότιτλο «Η μάνα του Σολωμού, η κυρ Αγγελικούλα. Η μάνα του Κάλβου, η κυρ Αντριανούλα» θα παρουσιαστεί στις 9 Ιουλίου, στον Κήπο Λαού στην Κέρκυρα, από το ΔΗΠΕΘΕ του νησιού, σε συνεργασία με την Εταιρεία Κερκυραϊκών Σπουδών. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου. Αγγελικούλα θα είναι η Ανθή Τσαγκαλίδου και Αντριανούλα η Νότα Δαρμανή. Η παράσταση εντάσσεται στο διήμερο Λόγου του περιοδικού «Πόρφυρας», σε προσεχές τεύχος του οποίου θα δημοσιευθεί το κείμενο.

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ: ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ!

Last Updated on Thursday, 10 January 2013 00:26 Written by PunkGr 0 Comments

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ: ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ – ΤΑΞΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ!

Η κατάληψη Villa Amalias είναι ένας αυτοοργανωμένος κοινωνικοπολιτικός χώρος που εδώ και 23 χρόνια λειτουργεί συλλογικά, ανταγωνιστικά προς τον κόσμο της εξουσίας, του κέρδους και της προώθησης του εκφασισμού, ενώ αποτελεί οργανικό μέρος ενός πλήθους οριζόντιων δομών αγώνα που προωθούν την αντίσταση, την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη κόντρα στην υποταγή και τη συστημική ενσωμάτωση. Το πρωί της 20ης Δεκέμβρη η κατάληψη έγινε στόχος αστυνομικής εισβολής, μετά από «ανώνυμη καταγγελία» (του Αντώνη Σαμαρά), με αποτέλεσμα τη σύλληψη 8 συντρόφων και συντροφισσών, τη δίωξή τους με βάση ένα στημένο και σαθρό κατηγορητήριο, τη δημόσια συκοφάντηση του εγχειρήματος από τους κυρίαρχους μηχανισμούς προπαγάνδας και την υφαρπαγή του κτιρίου με τη συνδρομή ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων που το φρουρούν αδιάλειπτα από τη στιγμή της εκκένωσής του.

Λίγες μέρες μετά, στις 28 Δεκέμβρη, έγινε αστυνομική εισβολή στην ΑΣΟΕΕ με πρόσχημα επίσης μια «ανώνυμη καταγγελία», αυτή τη φορά για «παραεμπόριο». Οι κατασταλτικές δυνάμεις παραβίασαν το κοινωνικό άσυλο στον πανεπιστημιακό χώρο με την συνδρομή της πρυτανικής αρχής συλλαμβάνοντας 16 μικροπωλητές μετανάστες και εισέβαλαν στα πολιτικά στέκια αντιεξουσιαστών και αριστερών φοιτητών. Η εισβολή στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ και το στούντιο του αυτοοργανωμένου ραδιοφωνικού σταθμού 98 FM από όπου και κατασχέθηκε το σύνολο του εξοπλισμού του σταθμού, αποτελεί ένα ακόμα επεισόδιο των κατασταλτικών επιχειρήσεων σε βάρος των αυτοοργανωμένων χώρων και δομών αγώνα. Μια κορύφωση των επιθέσεων που επιφύλαττε το κράτος στον κοινό αγώνα αλληλέγγυων φοιτητών και μεταναστών ενάντια στο ανθρωποκυνηγητό των μικροπωλητών.

Η κατασταλτική επιχείρηση σε βάρος της κατάληψης Villa Amalias και η αστυνομική εισβολή στην ΑΣΟΕΕ δεν είναι ούτε απομονωμένα, ούτε αναπάντεχα γεγονότα. Αποτελούν μέρος των διακηρυγμένων στόχων της νέας πολιτικής διαχείρισης του συστήματος, όπως αυτή προέκυψε μετά τις εκλογές της 17ης Ιούνη 2012, για την βίαιη πάταξη των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Από τις πρώτες ενέργειες της νέας κυβέρνησης ήταν η αστυνομική καταστολή της πολύμηνης απεργίας των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο στις 20 Ιουλίου 2012 και ήταν πολύ χαρακτηριστική τότε η απειλητική δήλωση του πρωθυπουργού ότι αυτό που συνέβη στην αυλή της Χαλυβουργίας με την εισβολή των ΜΑΤ για την επιβολή της «νομιμότητας», θα γίνει παντού!

Στις 12 Σεπτέμβρη 2012, έγινε μια κατασταλτική επιχείρηση, παρομοίου μεγέθους με αυτή στη Βίλλα Αμαλίας, με στόχο την εκκένωση της κατάληψης Δέλτα στη Θεσσαλονίκη και ήταν το βήμα προαναγγελίας νέων κατασταλτικών επιχειρήσεων σε βάρος καταλήψεων από τον υπουργό δημόσιας τάξης Δένδια με ρητή εντολή του πρωθυπουργού. Μέσα στο καλοκαίρι είχε προηγηθεί η καταστολή της κατειλημμένης Δημοτικής Αγοράς στην Κυψέλη με εντολή του δήμαρχου Καμίνη, η προσπάθεια διακοπής ηλεκτροδότησης στον κατειλημμένο κοινωνικό χώρο Κ* Βοξ στα Εξάρχεια, ενώ την ίδια περίπου περίοδο οι εμπρηστικές επιθέσεις φασιστών στις καταλήψεις Apertus στο Αγρίνιο, Δράκα στην Κέρκυρα, Σκαραμαγκά στην Αθήνα και στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι του πανεπιστημίου Ρεθύμνου συνόδευσαν την επίσημη κρατική πολιτική σε βάρος των αυτοοργανωμένων χώρων αγώνα. Μέρος αυτών των σχεδιασμών ήταν και η δημόσια στοχοποίηση μέσω των ΜΜΕ από τους νεοναζί λακέδες του κράτους, των καταλήψεων Βίλα Αμαλίας και Λέλας Καραγιάννη 37 που αποτελούν τους μακροβιότερους κατειλημμένους κοινωνικοπολιτικούς χώρους αγώνα στο κέντρο της Αθήνας. Ενώ τον Οκτώβρη, ο πρόεδρος του ΝΑΤ Φωτίου έκανε δημόσια έκκληση προς τον Δένδια για εκκένωση της κατάληψης Σκαραμαγκά, παρουσιάζοντας την κατάληψη του επί δεκαετίας εγκαταλελειμμένου κτιρίου ως δήθεν αιτία των δεινών που υφίστανται οι ασφαλισμένοι. Τις ίδιες περίπου μέρες, η άμεση εκκένωση μιας νέας κατάληψης στη Βέροια ήταν ενδεικτική της εφαρμογής του δόγματος μηδενικής ανοχής απέναντι στις καταλήψεις, παντού.

Οι καταλήψεις ως ορατοί κοινωνικοπολιτικοί χώροι αντίστασης, ως σημεία αναφοράς του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού αγώνα, ως κύτταρα της συλλογικής ουτοπίας για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ως κοινωνικά ριζώματα στις γειτονιές, ως έμπρακτες προτάσεις μεθόδου αγώνα, βρίσκονταν πάντα στο στόχαστρο της κρατικής και παρακρατικής καταστολής, μετρώντας στην ιστορία τους ένα πλήθος αστυνομικών εισβολών, δολοφονικών φασιστικών επιθέσεων, εμπρησμών και καταστροφών.

Στους καιρούς του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, η φίμωση των αντιστάσεων που δεν ελέγχονται από θεσμούς, φορείς και παράγοντες του συστήματος και ευρύτερα η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων είναι στην κορυφή της ατζέντας των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών της χώρας και των υπερεθνικών επιτελείων τους. Στόχος της κατασταλτικής στρατηγικής, η οποία συνοψίζεται στο φασιστικό δόγμα της νέας πολιτικής διαχείρισης περί «αποκατάστασης της νομιμότητας», είναι το απρόσκοπτο πέρασμα στη νέα εποχή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Στην εποχή ενός μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, δηλαδή εξαθλίωσης, φόβου, κοινωνικής απομόνωσης, υποταγής, αστυνομικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, ρατσιστικής βίας και αδυσώπητης εκμετάλλευσης όπου τα αφεντικά θέλουν να καταστήσουν τους αγώνες όχι μονάχα ανέστιους, κατακερματισμένους και απομονωμένους, αλλά και ουσιαστικά ανύπαρκτους. Το σχέδιο καταστολής των καταλήψεων όπως διατυπώνεται δια στόματος Δένδια και «κατ’ εντολή πρωθυπουργού» αποτελεί μέρος μιας γενικευμένης τρομοκρατικής κατασταλτικής πολιτικής που στόχο έχει τον ολοκληρωτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας σε απόλυτα ελεγχόμενο και πειθήνιο σώμα για την εφαρμογή των νέων ασφυκτικών συνθηκών εκμετάλλευσης και καταπίεσης που επιβάλλονται από το κράτος και τα αφεντικά.

Τέσσερα χρόνια μετά την εξέγερση που ξέσπασε τον Δεκέμβρη του 2008 μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, όπου η οργή απέναντι στη λεηλασία της ζωής των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων ανθρώπων πήρε τη μορφή αλλεπάλληλων μαζικών κινητοποιήσεων, συγκρούσεων στους δρόμους και καταλήψεων δημοσίων κτιρίων σε όλη την επικράτεια, η απήχηση του λόγου και των πρακτικών της αυτοοργανωμένης αντίστασης είναι ζωντανή. Εντοπίζεται στην δημιουργία και την εξάπλωση κοινωνικών και ταξικών δομών από τα κάτω και εκδηλώνεται στις γειτονιές, του κοινωνικούς και εργασιακούς χώρους ως τα μαζικά συγκρουσιακά γεγονότα απεργιακών διαδηλώσεων. Απέναντι στην φτωχοποίηση κι εξαθλίωση σημαντικών τμημάτων του πληθυσμού, αλλά και μέσα σε συνθήκες ευρείας απονομιμοποίησης του χρεωκοπημένου πολιτικοοικονομικου συστήματος και γενικευμένης κρίσης του, εκείνο που πασχίζουν να αποσοβήσουν τα αφεντικά είναι τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για την τάξη και την ασφάλειά τους η συνάντηση των αντιστάσεων από τα κάτω, η εξάπλωση του προτάγματος της κοινωνικής απελευθέρωσης, η οργάνωση της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης. Γι αυτό και μέσα στον κατασταλτικό κλοιό που σφίγγει γύρω από τους κατειλημμένους και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους βρίσκεται και κάθε πράξη αντίστασης στην καπιταλιστική τυραννία, την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία: από τις διαδηλώσεις, τις απεργίες και τους εργατικούς αγώνες μέχρι τις κινητοποιήσεις στις γειτονιές, τις τοπικές αντιστάσεις ενάντια στη λεηλασία της φύσης, τις αντιφασιστικές δράσεις, τις κινήσεις αλληλεγγύης σε διωκόμενους αγωνιστές και μετανάστες, τις κινηματικές δομές αντιπληροφόρησης κ.ά.

Από την κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, έναν χώρο που εδώ και 25 χρόνια συμβάλλει αδιάλειπτα θεωρητικά και πρακτικά στη διάνοιξη των δρόμων της αντίστασης της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, έναν χώρο αυτοστέγασης, πραγματοποίησης κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, καθώς επίσης έντονης και πολύμορφης συμμετοχής στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, εκφράζουμε τη συντροφική μας αλληλεγγύη στους καταληψίες της Villa Amalias, στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ, στις Ραδιοζώνες Ανατρεπτική Έκφρασης 98 fm, σε κάθε κινηματικό εγχείρημα που βρίσκεται αντιμέτωπο με την καταστολή και σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο, εργαζόμενο, άνεργο, νεολαίο.

Από έναν χώρο ζωής και αντίστασης που έχει αντιμετωπίσει πολλές φορές κατασταλτικές και φασιστικές επιθέσεις εναντίον του και σήμερα βρίσκεται άμεσα στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής, ενώνουμε τη φωνή μας με τον κόσμο της αυτοοργάνωσης και του αγώνα απέναντι στον κόσμο του κράτους, του καπιταλισμού και των παρακρατικών συμμοριών. Καλούμε κάθε αγωνιζόμενο και ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο να ενισχύσει τον κοινωνικό και ταξικό φραγμό απέναντι στην λαίλαπα της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της καταστολής. Γιατί οι αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης είναι πάντα ζωντανές και παραμένουν ακατάβλητες μπροστά στα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά που επιτίθενται λυσσαλέα στις ζωές και τις αντιστάσεις των πληβείων της κοινωνίας. Τα οράματα και οι αγώνες που διαπνέονται από αυτές τις αξίες θα νικήσουν!

ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ!
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΩΝ ΣΥΜΜΟΡΙΩΝ, ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΞΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΛΑΤΥ, ΜΑΖΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ!
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!

Σύντροφοι & συντρόφισσες από την κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37
5 Ιανουαρίου 2013

http://squathost.com/lelas_k

Πρωτομαγιά

Πρωτομαγιά

    Η πρώτη μέρα του Μάη, η Πρωτομαγιά όπως λέγεται, έχει διπλό χαρακτήρα. Είναι βέβαια μια λαϊκή παράδοση προς τιμή της νίκης του καλοκαιριού, όπως πιστεύεται, ενάντια στο χειμώνα, αλλά είναι και μια παγκόσμια ημέρα των εργαζομένων.
    Η Πρωτομαγιά, ως λαϊκή γιορτή, έλκει την καταγωγή της από τα προχριστιανικά χρόνια. Συνέχισαν όμως οι  άνθρωποι να την γιορτάζουν ως τις μέρες μας. Παρέες νέων  πηγαίνουν σε αγρούς και λιβάδια, συλλέγουν λουλούδια και φτιάχνουν το γνωστό πρωτομαγιάτικο στεφάνι. Το λουλουδένιο στεφάνι κρεμιέται στην πόρτα του σπιτιού και καίγεται στις φωτιές του Αϊ Γιάννη, στις 24 Ιουνίου. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, το Μάιο, ανανεώνονται όλα όσα έχουν σχέση με το σπίτι, γι’ αυτό η Πρωτομαγιά συνοδεύεται και από πολλά τοπικά έθιμα σε ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. (Περισσότερες πληροφορίες, εδώ)

Παχής Χαράλαμπος, Πρωτομαγιά στην Κέρκυρα, π. 1875

Τόμας Φάλκον Μάρσαλ, Πρωτομαγιά, 1860

Γ. Τσαρούχης, Τέσσερις εποχές, 1968-69

Αναγνωστικό Β΄Δημοτικού, Β. Οικονομίδη, εικονογράφηση Γεωργίου Μανουσάκη, 1954

Παιδικό Μουσείο, Ολυμπία, ετών 10

     Η Εργατική Πρωτομαγιά, γιορτάζεται σε ολόκληρο τον κόσμο, ως η ημέρα που ισχυροποιούνται οι δεσμοί ανάμεσα στους εργαζομένους. Η απόφαση για τον εορτασμό πάρθηκε το 1889 στο διεθνές εργατικό και σοσιαλιστικό συνέδριο του Παρισιού, προς τιμή των εργατών του Σικάγου, που έχασαν τη ζωή τους την Πρωτομαγιά του 1886 αγωνιζόμενοι για την καθιέρωση του οκταώρου. Το 1890 η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε με διαδηλώσεις εργαζομένων σε πολλά κράτη  του κόσμου. Από το 1947 καθιερώθηκε επίσημα ως διεθνής εργατική γιορτή. (Περισσότερες πληροφορίες, εδώ)  

Οι εργάτες-διαδηλωτές του Σικάγου που έχασαν τη ζωή τους την Πρωτομαγιά του 1886

 

                                                                              

 Γραμματόσημο της πρώην Ανατολικής Γερμανίας για τα 100 χρόνια εορτασμού της Εργατικής Πρωτομαγιάς

Τάσσος, Πρωτομαγιά

   Στην Ελλάδα η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε ως ημέρα των εργαζομένων το 1853 σε συγκέντρωση στους στύλους Ολυμπίου Διός  και οργανώθηκε από το Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Σταύρου Καλλέργη. (Πληροφορίες εδώ) Από τότε ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς έχει συνοδευτεί από αιματηρές συγκρούσεις και δραματικά γεγονότα. Την Πρωτομαγιά του 1944 οι Γερμανοί κατακτητές εκτέλεσαν στο σκοπευτήριο της Καισαριανής 200 πατριώτες που είχαν φυλακιστεί από το Μεταξά. Τα αιτήματα των εργαζομένων για 8 ώρες δουλειάς  και αξιοπρεπή διαβίωση  συνεχίζουν να είναι επίκαιρα. (Περισσότερες πληροφορίες, εδώ)

Τάσσος, Οι 200 της Καισαριανής

  Πληροφορίες για το μήνα Μάιο και τα έθιμα που κυριαρχούν μπορείτε να βρείτε σους παρακάτω συνδέσμους:

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B9%CE%BF%CF%82

 http://www.paidika.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1057&Itemid=423

Αναρτήθηκε από poppy Δεν υπάρχουν σχόλια:

ζωή αγάπη ελπίδα χαμόγελο

ζωή  αγάπη  ελπίδα  χαμόγελο


Ήταν κάποτε ένα κορίτσι που ζούσε σε έναν τόπο που λεγόταν Παραλογιστάν. Σε αυτόν τον τόπο οι άνθρωποι ζούσαν και επιβίωναν μέσα σε ένα κλίμα παραλογισμού και έδιναν καθημερινά αγώνα να τα καταφέρουν, σε δύσκολες συνθήκες. Αυτό όμως αντί να τους κάνει πιο αδελφωμένους για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, αντίθετα τους έκανε πιο κακούς και ζηλιάρηδες. Ο κάθε ένας μισούσε το διπλανό του και ευχόταν το κακό του. Προτιμούσε να καεί το σπίτι του αν μπορούσε να έχει τη σαδιστική ικανοποίηση να βλέπει το σπίτι του διπλανού του να καίγεται.
Στο Παραλογιστάν βασίλευε η κακία, η ζήλεια, το μίσος, ο παραλογισμός, η ανεργία, η διαφθορά. Κάτω από τον ήλιο του έκαναν πάρτι τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, αυτά, και άλλα τόσα..
Η κοπέλα πάλευε να επιβιώσει σε αυτόν τον δύσκολο καιρό. Είχε την απόλυτη συμπαράσταση της οικογένειας της.
Ζούσε σε ένα μικρό σπίτι κοντά στο κέντρο της πρωτεύουσας της μικρής χώρας με τους παράξενους αυτούς κατοίκους, που είχαν αποδεχτεί εν μέρει τη μοίρα τους και ελάχιστα προσπαθούσαν να την αλλάξουν, όταν όμως ξυπνούσαν από το λήθαργο και προσπαθούσαν, ξέσπαγαν βίαιες ταραχές.
Η κοπέλα μορφώθηκε, απέκτησε τρόπους, κοινωνική συμπεριφορά ευγενική, χαμογελούσε συχνά, έλεγε ‘’ευχαριστώ’’ ,έκανε το καλό όταν μπορούσε, αγαπούσε τη ζωή.
Στην αγέλαστη κοινωνία ξεχώριζε το γέλιο της. Αυτό που ζήλεψαν και θέλησαν να της κλέψουν. Η ίδια η ζωή στο Παραλογιστάν.
Χρόνο με το χρόνο έβλεπε να ανεβαίνουν άνθρωποι που δεν αξίζουν, χωρίς τρόπους, χωρίς μόρφωση, μόνο και μόνο επειδή είχαν την τύχη να έχουν υψηλές γνωριμίες και διασυνδέσεις. Όλα αυτά σε επαγγελματικό επίπεδο. Σε προσωπικό επίπεδο, έβλεπε τον εαυτό της, τον τόσο κοινωνικό, να μαραζώνει μόνη, ενώ άλλες κοπέλες, με άσχημη συμπεριφορά, χωρίς τρόπους, χωρίς μόρφωση, και με έμφυτη κακία, να έχουν τις καλύτερες τύχες, και να κάνουν τη ζωή δύσκολη στο ταίρι που είχε την ατυχία να τις συναντήσει. Αυτό ήταν και η απόδειξη ότι στο Παραλογιστάν οι μόνες αξίες που επικρατούσαν ήταν το μέσο, οι γνωριμίες, η ομορφιά, και το χρήμα. Φυσικά και δεν υπήρχε χώρος για τέχνη, για πολιτισμό, για αξιοκρατία. Άνθρωποι που δεν διέθεταν ένα ή και όλα από αυτά, απλά δεν είχαν καμία θέση στο Παραλογιστάν και μονίμως θα έβλεπαν το τρένο της ζωής να περνάει χωρίς αυτούς. Άνθρωποι με ψυχικά χαρίσματα, μέτριας εμφάνισης, ή ακόμα και άνθρωποι ανάπηροι, δεν θα είχαν ποτέ μια ζωή φυσιολογική, όπως αξίζει σε κάθε ζωντανό οργανισμό, μόνο και μόνο επειδή έκαναν το λάθος να μην ανήκουν στη χρυσή μετριότητα, στον μέσο όρο και έκαναν το θανάσιμο λάθος να είναι διαφορετικοί.
Η κοινωνία του Παραλογιστάν μισεί και φοβάται τη διαφορετικότητα γιατί η θέση των ισχυρών κλονίζεται από αυτή.
Αυτοί που κατείχαν την εξουσία της αλλόκοτης αυτής χώρας, προσπαθούσαν να αποκοιμίζουν τις συνειδήσεις των κατοίκων. Τους ωθούσαν να διχάζονται πάντα σε δυο στρατόπεδα. Χρησιμοποιούσαν τον αθλητισμό για παράδειγμα, το ποδόσφαιρο, για να τους φανατίσουν και να τους τυφλώσουν, να μην βλέπουν όσα συμβαίνουν την ώρα που σπάνε την πόλη και τα γήπεδα, την ίδια ώρα που ψήφιζαν νόμους για να τους βυθίσουν περισσότερο στην ανυπαρξία και την ανεργία. Ακόμα και τα ναρκωτικά κυκλοφορούσαν, σχετικά ελεύθερα, με την συνενοχή όλων όσων ήταν φανερά κατά αυτών, αλλά στην πραγματικότητα έκλειναν τα μάτια όταν περνούσαν μπροστά τους.
Κάθε μέρα βίαιες συγκρούσεις, επιθέσεις, ληστείες, κλοπές, ανασφάλεια.
Οι λίγοι που ήταν έστω και ελάχιστα διαφορετικοί και ήθελαν να προσφέρουν, είχαν και τα λιγότερα μέσα να επηρεάσουν τις εξελίξεις.
Αυτά έβλεπε η κοπέλα αυτή. Πόσο μικρή και ασήμαντη είναι, ένας αριθμός μες το πλήθος, όπως τόσοι άλλοι. Αδύναμη να επηρεάσει τις εξελίξεις, αδύναμη να αλλάξει τα πράγματα.
Μόνο να αντιστέκεται, όσο μπορεί και με όποιο τρόπο μπορεί.. Αυτό μπορούσε να το κάνει και το έκανε.
Η μεγαλύτερη επανάσταση είναι να μένεις διαφορετική σε έναν κόσμο πανομοιότυπο.
Η χώρα αυτή στο παρελθόν ήταν τελείως διαφορετική. Οι κάτοικοι ενδιαφέρονταν περισσότερο για όσα συνέβαιναν. Είχαν αποτελέσει πρότυπο πολιτισμού, πριν πολλά πολλά χρόνια. Έδωσαν τα φώτα και κατέληξαν τελικά να μείνουν εκείνοι χωρίς φως, τυφλοί. Ήταν παράδειγμα προς μίμηση και τελικά κατέληξαν παράδειγμα προς αποφυγή.
Μια γενική κρίση αξιών επικρατούσε. Η εικόνα λατρευόταν όπως τίποτα άλλο, η επιφάνεια ήταν το ζητούμενο. Το χρήμα εξουσίαζε τα πάντα. Κανένας σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη. Αν ήσουν φτωχός ήξερες ότι η μοίρα σου επιφυλάσσει δυσκολίες και αντί να σου δίνει το χέρι η κοινωνία να σε σηκώσει, αντίθετα, σου ρίχνει κλωτσιά να πας παρακάτω.
Η κοπέλα αυτή πάλευε με μόνο της εφόδιο όσα πίστευε. Τις αξίες που είχε στη ζωή. Όσα οι γονείς της την έμαθαν. Να έχει ψηλά το κεφάλι και να μην επιτρέπει κανέναν να την μειώνει και να την θεωρεί κατώτερη του, να προσπαθεί να της στερήσει το δίκιο.
Μοιραία έφτασε σε ηλικία που οι περισσότερες κοπέλες ονειρεύονταν να γίνουν από ελεύθερες, σκλάβες της κουζίνας και του νοικοκυριού, να αποκτήσουν σύζυγο, παιδιά, πεθερικά, κουμπάρους, υποχρεώσεις, τραπεζώματα, ανακατέματα, τσακωμούς, μπερδέματα.
Η κοπέλα ήταν αντίθετη προς όλα αυτά. Ήξερε ότι ένα ζευγάρι ποτέ δεν είναι μόνο του, όλο και κάποιος θα κινεί τα νήματα. Μαριονέτες σε ένα θέατρο παραλόγου, με πολύ κακές ερμηνείες.. Του πιστού, κουβαλητή σύζυγου, που υψώνει κεφάλι και κάνει τον άντρα όπου τον παίρνει αλλά κατά βάθος είναι ο αιώνιος μπέμπης της μαμάς του, και της πιστής, γλυκειάς συζύγου ,που περνάει τα πάνδεινα από τα μπερδέματα τρίτων στο σπίτι της και κυρίως της μαμάς του μπέμπη- σύζυγου, στις 9 των 10 περιπτώσεων, εκτός αν ο σύζυγος της είναι ορφανός.
Αυτά έβλεπε σε όλα, μα όλα, τα ζευγάρια που ήξερε. Έναν πρώτο καιρό σχετικά όμορφο, και μια απογοητευτική συνέχεια.
Εκείνη όμως ήθελε να είναι ελεύθερο πουλί. Να είναι ο εαυτός της. Να μην κάνει ό, τι της λένε. Να μην ακούει τις σειρήνες που θέλουν να την κάνουν να μην ονειρεύεται και να συμβιβαστεί.
Η χειρότερη λέξη για την κοπέλα αυτή ήταν η λέξη συμβιβασμός. Όταν της την έλεγες, ένιωθε να την βρίζεις, θα προτιμούσε περισσότερο να την βρίζεις παρά να την αναγκάσεις να συμβιβαστεί, γιατί αυτό για να γίνει προυποθέτει να ξεχάσει όλα όσα αγαπάει και να ζήσει μια ζωή μαριονέτας που τις κουνάνε άλλοι τα νήματα και χορεύει χορούς που όχι απλά δεν ξέρει, αλλά δεν έχει ακούσει ούτε τις ονομασίες τους.
Όμως ήρθε κάποιος που έμοιαζε διαφορετικός. Αλλιώς μεγαλωμένος. Λιγομίλητος. Ευγενικός. Πράος. Πίστεψε ότι θα κατευνάσει την τρικυμία της. Έγινε το λιμάνι της.
Εκείνη όμως είχε μάθει να μην αράζει σε λιμάνια.. Να κυκλοφορεί στα πέλαγα..  Κι αυτό το λιμάνι πως θα την κρατούσε..
Τα μάτια της δεν χαμογελούσαν. Το χαμόγελο ανέτειλε και έδυε μόνο στα χείλη. Όλο και πιο σπάνια.
Βούλιαξε σε μια καθημερινότητα, μέτρια σε συγκινήσεις, σε εμπειρίες, χωρίς πάθη, με λάθη. Συντροφική μεν, αλλά ρουτινιασμένη και βαλτωμένη δε.
Της φαινόταν ότι η κάθε μέρα με καρμπόν είχε ξεπηδήσει από την προηγούμενη.
Το λιμάνι άρχισε να της φαίνεται όλο και πιο καταθλιπτικό. Όλο και πιο μικρό, πιο στενό. Πιο συννεφιασμένο. Το μόνο που ζητούσε ήταν να το φωτίσει. Δεν ήθελε να ξανοιχτεί στο πέλαγος. Την ζητούσε πια την στεριά.
Ήθελε να ζήσει με πάθος. Να πλημμυρίζει η ζωή της χρώματα. Η κάθε μέρα να έχει και άλλο χρώμα. Όμως οι μέρες πεισματικά βάφονταν γκρι.
Ζούσε και έλπιζε. Για τη μέρα που θα γέμιζε χρώματα.
Ήταν σίγουρη ότι θα ερχόταν. Ήθελε να το πιστεύει. Πάντα αισιόδοξη ήταν. Πάντα όμως έτρωγε τα μούτρα της γιατί στο Παραλογιστάν δεν αρκεί να ελπίζεις και να είσαι αισιόδοξος. Η ίδια η πραγματικότητα συχνά σε προσπερνάει.
Ένα χαμόγελο προσπαθεί να στερεώσει στα μάτια.. Να το δει να ανατέλλει.. Μα αυτό πεισματικά καρφιτσώνεται και σταματά στα χείλη.
Λίγα ζήτησε στη ζωή της και όλα είχαν να κάνουν με αξίες. Κανένα υλικό αντάλλαγμα δεν την συγκινούσε.
Αγάπη ζήτησε. Ελπίδα, όνειρο, αλήθεια, πάθος, έρωτα.
Κι ένα χαμόγελο να φύγει από τα χείλη και να εγκατασταθεί στα μάτια..
Το λιμάνι συννεφιάζει. Στα μάτια της δυο σύννεφα. Βροχή.
Στο Ουράνιο τόξο εναποθέτει τις ελπίδες της. Να πλημμυρίσει χρώματα.

Γιατί ό, τι υπήρξε μια φορά δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει…

Και καταβάθος ξέρει ότι παρόλο που
Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι παραιτημένοι κατά βάθος


Στο τέλος
τα πρόβατα τους λύκους θα τους φάνε.


Και το χαμόγελο θα ανατείλει στα μάτια, θα μείνει εκεί..

Η ψυχή θα γεμίσει χρώματα και το λιμάνι θα πάψει να είναι συννεφιασμένο και στενό και θα χωράει τα όνειρά της..

Περισσότερα: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&blogger=kithara-woman&keyword=%E1%E3%DC%F0%E7#ixzz2NFf4m5bP