Δευτέρα 5 Απριλίου 2021

Κυριακή Δ’ Νηστειών: “Πιστεύω, Κύριε, βοήθα με στην απιστία μου” (Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†))

 



Στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ὅπως καὶ σὲ ἄλλα σημεῖα τῆς Καινῆς Διαθήκης, βλέπουμε νὰ ἔρχονται ἢ νὰ φέρνουν στὸν Κύριο ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιὰ μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἰάσης – τῆς ἴασης ἀπὸ σωματικὲς ἀσθένειες, ἀπὸ τὴν δυστυχία, ἀπὸ τὸν πόνο, τὴν ἀγωνία τῆς ζωῆς. Καὶ κάθε φορὰ ὁ Χριστὸς τοὺς λέει, «Πιστεύεις ὅτι μπορῶ νὰ τὸ κάνω αὐτό;». Καὶ σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση, ὁ ἄνδρας ποὺ ρωτήθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο ἂν πιστεύει σὲ σχέση μὲ τὸν ἀσθενὴ υἱὸ του εἶπε, «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ μου». Ἀλλὰ ἐὰν πιστεύουμε ὅτι ὁ Χριστὸς ὁ Κύριός μας ἔχει τὴ δύναμη νὰ σώσει, ὑπάρχει κάτι περισσότερο σὲ αὐτό. Ἐπειδὴ εἶναι ἀναμενόμενο νὰ πιστέψουμε ὄχι μόνο στὴν Θεϊκὴ δύναμη, ἀλλὰ στὴν Θεϊκὴ συμπόνια.

Τὸ κείμενο τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου μᾶς μιλάει γιὰ τὸ ἔλεος. Ἔλεος σημαίνει τρυφερότητα, φροντίδα, ἀλλὰ πέρα ἀπ’ αὐτό, ὑπάρχει αὐτὴ ἡ σπουδαία, καὶ κατὰ ἕναν τρόπο τρομακτικὴ λέξη, «συμπόνια», ποὺ σημαίνει ἑτοιμότητα, καὶ πράγματι ὄχι μόνο ἑτοιμότητα ἀλλὰ τὴν πραγματικότητα νὰ ὑποφέρει κανείς, ἀναλαμβάνοντας μαζὶ τὸν πόνο ἑνὸς ἄλλου προσώπου. Καὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ στὴν πραγματικότητα ἔκανε ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Ἐνσάρκωσή Του. Δὲν ἐνδύθηκε μόνο τὴν ἀνθρώπινη φύση σ’ ὅλη τὴν ἀδυναμία της, ἀλλὰ ὅλο τὸν πόνο, τὰ βάσανα, τὴν ἀγωνία τοῦ καθένα ἀπὸ ἐμᾶς. Καὶ ἐὰν στρεφόμαστε σ’ αὐτὸν ζητώντας Του νὰ μᾶς θεραπεύσει, νὰ μᾶς βοηθήσει, αὐτὸ ποὺ ἀληθινὰ θέλουμε νὰ ποῦμε εἶναι, «Πιστεύω, Κύριε, ὅτι ἡ ἀγάπη Σου εἶναι τέτοια ὥστε δὲν ὑπάρχει πόνος τοῦ νοῦ, καμιὰ ἀγωνία τοῦ νοῦ, κανένας σωματικὸς πόνος ποὺ νὰ μὴν συμμετέχεις. Ναί, Ἐσὺ σταυρώθηκες, δὲν μοιράστηκες μοναχὰ τὸν θάνατό μας, ἀλλὰ τὸν πόνο ποὺ καίει σὲ κάθε καρδιὰ καὶ ξεσχίζει κάθε μέλος τοῦ σώματος». Μποροῦμε νὰ στραφοῦμε στὸν Θεὸ ὅταν βρισκόμαστε σὲ ἀνάγκη καὶ νὰ ποῦμε, «Κύριε, ἔχω ἐμπιστοσύνη στὴν συμπόνια Σου. Πιστεύω ὅτι ὅποτε ὑποφέρω, δίκαια ἢ ἄδικα, ἀπὸ δικό μου φταίξιμο ἢ ὄχι, Ἐσὺ ὑποφέρεις μαζί μου, μοιράζεσαι τὴν ἀγωνία μου· καὶ ἡ ἀγωνία Σου εἶναι μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν δική μου, ἐπειδὴ γνωρίζεις περισσότερο ἀπὸ ἐμένα, τί θὰ μποροῦσα νὰ εἶμαι στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα.»

Καὶ ἔτσι ὅταν ἔχουμε ἀνάγκη τὸ θεῖο ἔλεος ἢ τὴ θεία βοήθεια, ἂς μὴν στραφοῦμε ἁπλὰ σὲ Ἐκεῖνον γιὰ νὰ τοῦ ποῦμε, «Κύριε, βρίσκομαι σὲ ἀνάγκη καὶ ἔχεις Ἐσὺ τὴ δύναμη», ἂς στραφοῦμε καὶ ἂς ποῦμε, «Γνωρίζω, Κύριε, ὅτι δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα, πόνος, ἀγωνία ποὺ νὰ μὴν μοιράζεσαι μὲ μένα· λατρεύω τὴν ἀγάπη Σου, γονατίζω μπροστὰ στὸν σταυρό Σου, δέχομαι τὸν τρόμο νὰ μοιράζομαι μὲ Σένα τὸν πόνο μου, ἐπειδή, πιστεύω τόσο βαθιά, ἐξ ὁλοκλήρου στὴν συμπόνια Σου, δώρισέ μου νὰ μοιράζομαι τὴν ὁλότητά Σου». Ἀμὴν.

 

(Πηγή καί Ἀπόδοση Κειμένου: agiazoni.gr)

. Ἰουστίνου Πόποβιτς ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (1965)

 .


Κυριακή το γίου ωάννου τς Κλίμακος!

Γιατί κκλησία τοποθετε ατόν τόν γιο στό μέσον τς νηστείας, σάν τήν πιό για εκόνα, στε νά τενίζουν λοι σέ Ατόν;

γιος ωάννης τς Κλίμακος. Ποιός εναι ατός;
Ε
ναι νθρωπος πού βίωσε καί γραψε τήν Κλίμακα το Παραδείσου, πού βίωσε τήν νάβασι το νθρώπου πό τήν κόλασι μέχρι τόν Ορανό, μέχρι τόν Παράδεισο. Ατός βίωσε τήν κλίμακα πό τήν γ μέχρι τόν Ορανό, τήν κλίμακα πού κτείνεται πό τόν πυθμένα τς κολάσεως το νθρώπου μέχρι τήν κορυφή το παραδείσου. βίωσε καί γραψε. νθρωπος πολύ μορφωμένος, πολύ σπουδαγμένος. νθρωπος πού δήγησε τήν ψυχή του ες τάς δούς το Χριστο, πού τήν δήγησε λόκληρη πό τήν κόλασι στόν παράδεισο, πό τόν διάβολο στόν Θεό, πό τήν μαρτία στήν ναμαρτησία, καί πού θεόσοφα μς περιέγραψε λη ατή τήν πορεία, τί δηλαδή βιώνει νθρωπος πολεμώντας μέ τόν κάθε διάβολο πού βρίσκεται πίσω πό τήν μαρτία.

Μέ τήν μαρτία μς πολεμάει διάβολος, καί μένα καί σένα, δελφέ μου καί δελφή μου. Σέ πολεμάει μέ κάθε μαρτία. Μήν πατσαι, μή νομίζς πώς κάποια μικρή καί σθενής δύναμις σο πιτίθεται. χι! Ατός σο πιτίθεται! κόμη κι’ ν εναι νας ρυπαρός λογισμός, μόνο λογισμός, γνώριζε τι ατός ρμ κατεπάνω σου. Λογισμός περηφανείας, κακς πιθυμίας, φιλαργυρίας,... να ναρίθμητο πλθος λογισμν ρχεται κατεπάνω σου πό λες τίς πλευρές. Καί σύ, τί εσαι σύ;
, Κλίμακα το Παραδείσου! Πς, πάτερ ωάννη, μπόρεσες νά στήσς ατή τήν κλίμακα το Παραδείσου νάμεσα στήν γ καί στόν Ορανό; Δέν τήν σχισαν ο δαίμονες, δέν τήν κοψαν, δέν τήν σπασαν; χι!... νηστεία του ταν μιά φλόγα, μιά φωτιά, μιά πυρκαϊά. Ποιός διάβολος θά τήν ντεχε; λοι φυγαν πανικοβλημένοι, λοι ο δαίμονες φυγαν κινηγημένοι πό τήν νδοξη καί θεία του προσευχή, λοι ο δαίμονες φυγαν τρομοκρατημένοι πό τήν νηστεία του, λοι ο δαίμονες ξαφανίσθηκαν πό τήν πύρινη, τήν φλογερή, προσευχή του.

Κλίμακα το Παραδείσου!

Τί εναι ατή; Εναι ο γιες ρετές, ο γιες εαγγελικές ρετές: ταπείνωσις, πίστις, νηστεία, πραότης, πομονή, γαθότης, καλωσύνη, εσπλαχνία, φιλαλήθεια, γάπη στόν Χριστό, μολογία το Χριστο, τά παθήματα χάριν το Χριστο. Ατές καί λλες πολλές γιες καινοδιαθηκικές ρετές. Κάθε ντολή το Χριστο, δελφοί μου· ατό εναι ρετή. Τήν τηρες; Τήν φαρμόζεις; Π.χ. τήν ντολή του περί νηστείας τήν τηρες, τήν φαρμόζεις; νηστεία εναι γία ρετή, εναι σκαλοπάτι τς κλίμακος πό τήν γ στόν Ορανό. νηστεία, ελογημένη νηστεία, πως καί λη κλίμακα πό τήν γ στόν Ορανό.

Κάθε ρετή εναι νας μικρός παράδεισος. Κάθε ρετή τρέφει τήν ψυχή σου, τήν κάνει μακαρία, κατεβάζει στήν ψυχή σου θεία, οράνια νάπαυσι. Κάθε ρετή εναι να χρυσό καί διαμαντένιο σκαλοπάτι στήν κλίμακα τς σωτηρίας σου, στήν κλίμακα πού νώνει τήν γ μέ τόν Ορανό, πού κτείνεται πό τήν δική σου κόλασι μέχρι τόν δικό σου παράδεισο. Γι’ ατό καμμία πό ατές δέν εναι ποτέ μόνη της. πίστις στόν Κύριό μας ησο Χριστό δέν εναι ποτέ μόνη της. κδηλώνεται μέ τήν προσευχή, μέ τήν νηστεία, μέ τήν λεημοσύνη, μέ τήν ταπείνωσι, μέ τά παθήματα χάριν το πλησίον. χι μόνο κδηλώνεται λλά καί ζ κάθε ρετή, πειδή πάρχει λλη ρετή. πίστις ζ μέ τήν προσευχή, προσευχή ζ μέ τήν νηστεία, νηστεία τρέφεται μέ τήν προσευχή, νηστεία τρέφεται μέ τήν γάπη, γάπη τρέφεται μέ τήν εσπλαχνία. τσι κάθε ρετή ζ διά τς λλης. Καί ταν μία ρετή κατοικήσ στήν ψυχή σου, λες ο λλες θά κολουθήσουν, λες σιγά-σιγά πό ατήν θά προέλθουν καί θά ναπτυχθον δι’ ατς καί μαζί μέ ατήν.

Ναί, κλίμακα το Παραδείσου ξαρτται πό σένα. Πές τι νηστεύω μέ φόβο Θεο, μέ ελάβεια, μέ πένθος, μέ δάκρυα. Μετά μως τά παρατάω. Νά, ρχισα νά κτίζω τήν κλίμακα καί γώ διος τήν γκρέμισα, τήν σπασα. σύ πάλι, σύ, νηστεύεις συχνά, γκρατεύεσαι πό κάθε σωματική τροφή. λλά νά, τόν καιρό τς νηστείας φήνεις νά κατοικήσ στήν ψυχή σου μαρτία, νά σπείρωνται στήν ψυχή σου διάφοροι κάθαρτοι λογισμοί, πιθυμίες. Σέ σένα νήκει νά τούς διώχνς μέσως μακρυά σου μέ τήν προσευχή, τό πένθος, τήν νάγνωσι μέ ποιαδήποτε λλη σκησι. λλά, ν σύ, ν νηστεύς σωματικς, τρέφς τήν ψυχή σου μέ κάποια μαρτία μέ κάποιο κρυφό πάθος, νά! σύ, ν ρχίζς νά χτίζς να-να τά σκαλοπάτια τς νηστείας πό τήν γ πρός τόν Ορανό, σύ διος πάλι τά γκρεμίζεις, τά καταστρέφεις.

νηστεία παιτε εσπλαχνία, ταπείνωσι, πραότητα. λα ατά πνε μαζί. Εναι σάν να συνεργεο οκοδόμων, τν ποίων ρχηγός εναι προσευχή. Ατή εναι ρχιμάστορας, ρχιτέκτονας, ρχιμηχανικός τς πνευματικς μας ζως, τν πνευματικν μας φέσεων, τς κλίμακος πού θά στήσουμε μεταξύ γς καί Ορανο. προσευχή κατέχει τήν πρώτη θέσι. ταν προσευχή γκατασταθ στήν καρδιά σου καί ατή φλέγεται πό διάλειπτη δίψα γιά τόν Κύριο, ταν Ατόν συνέχεια βλέπει, Ατόν συνέχεια ασθάνεται, τότε μέ τήν προσευχή εσάγεις στήν ψυχή σου λες τίς λλες ρετές. Τότε μηχανικός ( προσευχή) χει ριστους τεχνίτες, κτίζει γρήγορα-γρήγορα θαυμάσιες κλίμακες πό τήν γ μέχρι τόν Ορανό, τίς κλίμακες τν σταδιακν σου ναβάσεων πρός τόν Θεό, πρός τήν τελειότητά Του. ταν χς δύναμι, δυνατή προσευχή, τότε καμμία νηστεία δέν θά σο εναι δύσκολη, τότε καμμία γάπη δέν θά σο εναι δύνατη. γία εαγγελική γάπη!

προσευχή γιάζει τά πάντα μέσα σου, τήν κάθε σκησί σου, τόν κάθε λογισμό σου, τήν κάθε ασθησί σου, τήν κάθε διάθεσί σου. Προσευχή! Δύναμις θεϊκή, τήν ποία μς δωσε Κύριος γιά νά γιάζουμε ,τιδήποτε ναγές μέσα μας, στήν ψυχή μας. προσευχή σέ νώνει μέ τόν Πανεύσπλαχνο Κύριο, καί Ατός κχέει μέσα στήν καρδιά σου τήν συμπάθεια γιά κάθε νθρωπο, γιά τόν μαρτωλό, γιά τόν δελφό πού εναι δύναμος πως καί σύ, πού πέφτει πως καί σύ, λλά καί πού μπορε νά σηκωθ πως καί σύ· πού το χρειάζεται μως δική σου βοήθεια, δελφική σου βοήθεια, προσευχητική σου βοήθεια, κκλησιαστική σου βοήθεια. Τότε, ταν δώσς βοήθεια, χωρίς μφιβολία θά κτίσς τήν δική σου κλίμακα, τήν κλίμακα πού δηγε πό τήν κόλασί σου στόν παράδεισό σου· τότε, μέ βεβαιότητα στήν καρδιά θά νεβαίνς πό σκαλοπάτι σέ σκαλοπάτι, πό ρετή σέ ρετή, καί θά φθάσς τσι στήν κορυφή τς κλίμακος, στόν Ορανό, θά ποβιβασθς στόν Ορανό, θά ποβιβασθς στόν οράνιο Παράδεισο.

λα τά χουμε, καί σύ καί γώ: ννέα Μακαρισμοί, ννέα γιες εαγγελικές ρετές. Ατό εναι τό εαγγέλιο τς νηστείας, τό εαγγέλιο το γίου ωάννου τς Κλίμακος. ρετές, δελφοί, μεγάλες ρετές. Τίς δύσκολες σκήσεις τς νηστείας, τς προσευχς, τς ταπεινώσεως, Κύριος τίς παρουσίασε ς Μακαρισμούς. Μακάριοι ο πτωχοί τ πνεύματι, τι ατν στιν βασιλεία τν ορανν (Ματθ. ε΄ 3)...

ταπείνωσις! Ατή εναι ρχή τς χριστιανικς ζως, ατή εναι ρχή τς πίστεώς μας, ατή εναι ρχή τς ρετς μας, ατή εναι ρχή τς ναβάσεώς μας πρός τόν Ορανό, ατή εναι τό θεμέλιο τς κλίμακός μας. Κύριε, γώ εμαι να τίποτα, σύ εσαι τό πν! γώ τίποτα, σύ τό πν! νος μου εναι τίποτα μπροστά στόν δικό Σου Νο, τό πνεμα μου εναι τίποτα μπροστά στό Πνεμα Σου, καρδιά μου, γνσις μου... ! τίποτα, τίποτα, μπροστά στήν γνσι Σου Κύριε! γώ, γώ, μηδέν, μηδέν... καί πίσω πό ατό ναρίθμητα λλα μηδενικά. Ατό εμαι γώ μπροστά Σου, Κύριε.

ταπείνωσις! Ατή εναι πρώτη γία ρετή, πρώτη χριστιανική ρετή. λα ρχίζουν πό ατήν...

λλά ο Χριστιανοί ατο το κόσμου, πού οκοδομομε τήν κλίμακα τς σωτηρίας μας, πάντοτε κινδυνεύουμε πό τίς κάθαρτες δυνάμεις. Ποιές εναι ατές; Ο μαρτίες, ο μαρτίες μας, τά πάθη μας. Καί πίσω πό ατές διάβολος, ... πως ο γιες ρετές οκοδομον τήν οράνια κλίμακα μεταξύ Ορανο καί γς, τσι καί ο μαρτίες μας φτιάχνουν μία σκάλα γιά τήν κόλασι. Κάθε μαρτία. ν πάρχουν μαρτίες στήν ψυχή σου, πρόσεχε! ν κρατς μσος στήν ψυχή σου μιά, δυό, τρες, πενήντα μέρες, πρόσεξε νά δς σέ τί κόλασι χει μεταβληθ ψυχή σου. Τό διο κι ν κρατς θυμό, φιλαργυρία, ασχρή πιθυμία... Καί σύ, τί κάνεις; Πραγματικά, μόνος σου φτιάχνεις μιά σκάλα γιά τήν κόλασι.

λλά γαθός Κύριος μς δίνει θαυμαστό παράδειγμα. Νά, στό μέσον τς νηστείας, προβάλλει τόν μεγαλώνυμο, τόν θαυμάσιο, τόν γιο ωάννη τς Κλίμακος. λος λάμπει πό τίς γιες εαγγελικές ρετές. Τόν βλέπουμε πς νεβαίνει γρήγορα καί σοφά τήν κλίμακα το Παραδείσου, τήν ποία στησε νάμεσα στήν γ καί στόν Ορανό. ς διδάσκαλος, ς γιος δηγός, μς δίνει τήν Κλίμακά του σέ μς τούς Χριστιανούς ς πρότυπο γιά νά νεβομε πό τήν κόλασι στόν Παράδεισο, πό τόν διάβολο στόν Θεό, πό τήν γ στόν Ορανό...

Εχομαι λεήμων καί μέγας γιος πατήρ μν ωάννης τς Κλίμακος... νά μς χειραγωγ στούς γνες μας ναντίον λων τν μαρτιν μας μέ στόχο τίς γιες ρετές· νά οκοδομήσουμε καί μες μέ τήν βοήθειά του τήν δική μας κλίμακα καί κολουθώντας τον νά φθάσωμε στήν Βασιλεία τν Ορανν, στόν Παράδεισο, που πάρχουν λες ο οράνιες ναπαύσεις, λες ο αώνιες χαρές, που μαζί του κε θά δοξάζουμε τόν Βασιλέα λων κείνων τν γαθν, τόν Αώνιο Βασιλέα τς Ορανίου Βασιλείας, τόν Κύριο ησο Χριστό, δόξα καί τιμή νν καί εί καί ες τούς αἰῶνας τν αώνων. μήν.